ဒီကေန႕ေတာ့ အခ်စ္နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေလး တစ္ပုဒ္ကို ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းေလးကေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ သူရဲ႕ စီနီယာေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။
"ဟာ...ဘာျဖစ္ေနတာလဲ..စိတ္ရႈပ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ တခါတည္း..."
"အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့...အခ်ိန္နည္းနည္းေပးပါလို႕ ..."
"ကၽြန္မမွာ အခ်ိန္မရွိဘူးလို႕ ေျပာျပီးျပီဘဲ...ဒီေလာက္ဆို ေတာ္ပါေတာ့..."
"ဟာ..အခ်င္းခ်င္းေတြကို စိမ္းကားလိုက္တာကြာ..."
"ကၽြန္မ အစ္ကို႕ကို မခ်စ္ႏုိင္ပါဘူးလို႕ ေျပာျပီးျပီဘဲ...ကၽြန္မမွာ ခ်စ္သူရွိတယ္.."
"ဘာဘဲေျပာေျပာ နင္ဟာ ငါ့ရဲ႕ ဖူးစာရွင္ဘဲ... နင္လည္း တေန႕မွာ ငါ့ကို ခ်စ္လာလိမ့္မယ္... ငါကလည္း နင့္ကို အျမဲတမ္း ေစာက္ေရွာက္ေပးမယ္...."
"အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့...အခ်ိန္နည္းနည္းေပးပါလို႕ ..."
"ကၽြန္မမွာ အခ်ိန္မရွိဘူးလို႕ ေျပာျပီးျပီဘဲ...ဒီေလာက္ဆို ေတာ္ပါေတာ့..."
"ဟာ..အခ်င္းခ်င္းေတြကို စိမ္းကားလိုက္တာကြာ..."
"ကၽြန္မ အစ္ကို႕ကို မခ်စ္ႏုိင္ပါဘူးလို႕ ေျပာျပီးျပီဘဲ...ကၽြန္မမွာ ခ်စ္သူရွိတယ္.."
"ဘာဘဲေျပာေျပာ နင္ဟာ ငါ့ရဲ႕ ဖူးစာရွင္ဘဲ... နင္လည္း တေန႕မွာ ငါ့ကို ခ်စ္လာလိမ့္မယ္... ငါကလည္း နင့္ကို အျမဲတမ္း ေစာက္ေရွာက္ေပးမယ္...."
ကၽြန္မတကယ္ကိုဘဲ စိတ္ကုန္လွပါျပီ။ ကၽြန္မတို႕ ေမဂ်ာက စီနီယာ အစ္ကို တစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္မ ေက်ာင္းတက္ခါစက fresher welcome လုပ္တုန္းက စတင္ သိခဲ့တာပါ။ (မွတ္ခ်က္။ Korea တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ fresher welcome လုပ္သည့္အခါ ေမဂ်ာတူ စီနီယာမ်ား အားလုံးတက္ေရာက္ရသလို ေက်ာင္းသားသစ္မ်ားလည္း အားလံုး တက္ေရာက္ရပါတယ္။ စုေပါင္းျပီး အရက္ေသာက္ၾကတဲ့ ပြဲလို႕လည္း ျမင္လို႕ ရပါတယ္)။ သူကို တျခားလူမ်ားလို အေဖာ္အေပါင္းေတြနဲ႕ ေတြ႕ေလ့ မရွိဘဲ တစ္ေယာက္တည္းသာ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မက အထီးက်န္ဆန္လြန္းေသာ သူ႕ကို ဂရုဏာသက္ျပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကတည္းက စျပီး ျပႆနာက စေတာ့တာပါဘဲ။ ကၽြန္မ ဒီလို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံတာကို သူက သူ႕ကို ၾကိဳက္တယ္လို႕ ထင္မွတ္သြားဟန္ပါဘဲ။ သူ႕အထင္နဲ႕ သူေပမယ့္လည္း အခုလို ခဏခဏ စိတ္ရႈပ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ လုပ္တတ္တာမို႕ ကၽြန္မ စိတ္ပ်က္စိတ္ညစ္မိပါတယ္။
"အတန္းျပီးျပီလား..ဒီေန႕ ရာသီဥတုေလးကလည္း သာယာေတာ့ တစ္ေနရာရာကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကမလား.........."
သူေျပာလာတဲ့ စကားေလးပါ။ ကၽြန္မ စိတ္ညစ္ရျပန္ပါသည္။
"အစ္ကို႕ဘာသာ လမ္းဘဲေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ ဘာဘဲလုပ္လုပ္ ကၽြန္မနဲ႕ မဆိုင္ဘူး..ကၽြန္မကေတာ့ ဒီေန႕ အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္... ဒါပဲ.."
"ေအာ္..နင္ကလည္း...ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ အိုက္တင္ခံစရာမလိုပါဘူးဟာ..."
"အစ္ကို!!!!!!!!!!!!"
"ဟဲ့..ေျဖးေျဖးသက္သာလုပ္ပါဟ....ငါ နားမေလးပါဘူး..."
"ကၽြန္မေတာင္းပန္ပါတယ္.. ကၽြန္မတကယ္ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္.. ေတာ္ပါေတာ့ေနာ္.. ဒီေလာက္နဲ႕တင္ ရပ္ပါေတာ့.. ကၽြန္မ အစ္ကို႕ကို မၾကိဳက္ဘူး... ကဲ... သိျပီလား.."
"ေအာ္..နင္ကလည္း...ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ အိုက္တင္ခံစရာမလိုပါဘူးဟာ..."
"အစ္ကို!!!!!!!!!!!!"
"ဟဲ့..ေျဖးေျဖးသက္သာလုပ္ပါဟ....ငါ နားမေလးပါဘူး..."
"ကၽြန္မေတာင္းပန္ပါတယ္.. ကၽြန္မတကယ္ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္.. ေတာ္ပါေတာ့ေနာ္.. ဒီေလာက္နဲ႕တင္ ရပ္ပါေတာ့.. ကၽြန္မ အစ္ကို႕ကို မၾကိဳက္ဘူး... ကဲ... သိျပီလား.."
တစ္ရက္ႏွစ္ရက္လည္းမဟုတ္ ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္းဆိုေတာ့ ကၽြန္မလည္း သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူကလည္း ၾကာလာတာနဲ႕ အမွ် ပိုျပီး မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္လာပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ အတန္းေဖာ္ေတြ ေရွ႕မွာေတာင္ မေရွာင္ ေျပာခ်င္ရာကိုသာ စြတ္ေျပာေနေတာ့ပါဘဲ။ အခုေတာ့ ကၽြန္မ သူ႕ကို မုန္းေတာင္မုန္းလာပါတယ္။
"ဘာလို႕လဲ.... ေနမေကာင္းဘူးလား.. စိတ္မၾကည္လို႕လား... "
ကၽြန္မရဲ႕ ခ်စ္သူက ကၽြန္မရဲ႕ မႈန္သိုးေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ျပီး ေမးလာခဲ့ပါတယ္။
"ဟာ...ကၽြန္မေတာ့ သူ႕ေၾကာင့္ ရူးေတာ့မွာဘဲ...ကိုက နည္းနည္းေလာက္ သူ႕ကို ဆံုးမေပးလို႕ မရဘူးလားဟင္.."
"ကိုက...ကိုက သူ႕ကို ဆံုးမေပးရမယ္...မျဖစ္ပါဘူး..."
"ဟင္..ဘာလို႕လဲ"
"အဲဒီလူက ဆိုက္ကိုျဖစ္ေနတာေလ..ေၾကာက္ဘို႕ေကာင္းတယ္..."
"ကိုက...ကိုက သူ႕ကို ဆံုးမေပးရမယ္...မျဖစ္ပါဘူး..."
"ဟင္..ဘာလို႕လဲ"
"အဲဒီလူက ဆိုက္ကိုျဖစ္ေနတာေလ..ေၾကာက္ဘို႕ေကာင္းတယ္..."
ကၽြန္မ ကၽြန္မရဲ႕ ခ်စ္သူကို ေျပာၾကည့္ေပမယ့္လည္း အလကားျဖစ္ခဲ့ရပါျပီ။ ကၽြန္မခ်စ္သူတင္မကပါဘူး။ တျခားဘယ္သူ႕ကိုမွ ေျပာလို႕မရဘူး။ အားလံုးက သူ႕ကို ေၾကာက္တယ္ဆိုျပီး ေရွာင္ေျပးကုန္ၾကတာဘဲ။ ဘာကို ေၾကာက္ၾကမွန္း ကၽြန္မကေတာ့ နားကို မလည္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႕ဘဲ အခ်ိန္ေတြဟာ ကုန္မွန္းမသိ ကုန္ဆံုးခဲ့ရပါတယ္။
တေန႕မွာ ကၽြန္မတို႕ ေမဂ်ာမွ စီနီယာမ်ား၊ ဂ်ဴနီယာမ်ား စုျပီး ထမင္းစားပြဲ လုပ္ၾကပါတယ္။ အားလုံးနဲ႕ အတူတူ အရက္ေသာက္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရပါတယ္(မွတ္ခ်က္။ ကိုရီးယားတြင္ ထိုသို႕ေသာ ထမင္းစားပြဲမ်ား အလြန္မ်ားပါသည္)။ အဲဒီ့ေန႕က သူမပါလို႕ ကၽြန္မ ပို လြတ္လပ္ျပီး ေပ်ာ္ေနမိတယ္ေလ။ သူက ဒီလို လူေတြအမ်ားၾကီးနဲ႕ အတူတူ လုပ္ရတဲ့ ပြဲမ်ိဳးကို မႏွစ္သက္တာေၾကာင့္ ဒီပြဲကို မလာခဲ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႕ဘဲ အားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေသာက္စားျပီး ထမင္းစားပြဲေလး ျပီးဆံုးသြားပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း အေဆာင္ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ညကလည္း နက္ေနျပီမို႕ လူသြားလူလာ သိပ္မရွိလွပါဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ သတိျပဳမိတာ တစ္ခုက ကၽြန္မေနာက္မွာ လူလိုက္လာတယ္ဆိုတာပါဘဲ။ ကၽြန္မလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ စျပီး ေျပးေတာ့တာပါဘဲ။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ လက္ကို ေနာက္ကေန ဖမ္းဆုတ္လာတဲ့ လက္ကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မေၾကာက္လြန္းလို႕ ေအာ္မယ္ အလုပ္တြင္ တျခားတစ္ေယာက္က ကၽြန္မ ပါးစပ္ကို ပိတ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မ မ်က္စိထဲမွာ ဘာမွ မျမင္ေတာ့ပါ။ စိတ္ထဲကလည္း အေဖရယ္ အေမရယ္ သမီးကို ကယ္ပါလို႕သာ ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။ ကၽြန္မကို သူတို႕ ျပန္ေပးဆြဲဘို႕ လုပ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ကၽြန္မ သူ႕ရဲ႕ အသံကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ သူက ကၽြန္မကို သူတို႔ေတြ လက္ထဲက ဆြဲထုတ္ျပီး အျမန္ေျပးလို႕ ေအာ္ေျပာတယ္။ ကၽြန္မကို ျပန္ေပးဆြဲဘို႕ လုပ္တဲ့ လူေတြက ဓါးေတြ ဒုတ္ေတြကို ကိုင္ျပီး ဆဲရင္းဆိုရင္းနဲ႕ သူ႕ဆီကို သြားေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ေၾကာက္တာနဲ႕ အေဆာင္ကို အျမန္ဆံုးေျပးသြားခဲ့တယ္။ အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ လံုျခံဳေရးဦးေလးၾကီးေတြကို ေျပာျပျပီးေတာ့ သူတို႕ေတြနဲ႕ အတူ ကၽြန္မလည္း သူရွိတဲ့ ေနရာကို ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူဟာ ေသြးသံရဲရဲနဲ႕ လမ္းေပၚမွာ လဲေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ သူေသျပီအမွတ္နဲ႕ လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ လန္႕သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ သူ႕အနားကို ေျပးသြားလိုက္တဲ့ အခါ သူက မ်က္စိႏွစ္လံုးကို ဖြင့္ျပီး ကၽြန္မကို ေျပာလိုက္တာကေတာ့...
တေန႕မွာ ကၽြန္မတို႕ ေမဂ်ာမွ စီနီယာမ်ား၊ ဂ်ဴနီယာမ်ား စုျပီး ထမင္းစားပြဲ လုပ္ၾကပါတယ္။ အားလုံးနဲ႕ အတူတူ အရက္ေသာက္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရပါတယ္(မွတ္ခ်က္။ ကိုရီးယားတြင္ ထိုသို႕ေသာ ထမင္းစားပြဲမ်ား အလြန္မ်ားပါသည္)။ အဲဒီ့ေန႕က သူမပါလို႕ ကၽြန္မ ပို လြတ္လပ္ျပီး ေပ်ာ္ေနမိတယ္ေလ။ သူက ဒီလို လူေတြအမ်ားၾကီးနဲ႕ အတူတူ လုပ္ရတဲ့ ပြဲမ်ိဳးကို မႏွစ္သက္တာေၾကာင့္ ဒီပြဲကို မလာခဲ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႕ဘဲ အားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေသာက္စားျပီး ထမင္းစားပြဲေလး ျပီးဆံုးသြားပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း အေဆာင္ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ညကလည္း နက္ေနျပီမို႕ လူသြားလူလာ သိပ္မရွိလွပါဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ သတိျပဳမိတာ တစ္ခုက ကၽြန္မေနာက္မွာ လူလိုက္လာတယ္ဆိုတာပါဘဲ။ ကၽြန္မလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ စျပီး ေျပးေတာ့တာပါဘဲ။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ လက္ကို ေနာက္ကေန ဖမ္းဆုတ္လာတဲ့ လက္ကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မေၾကာက္လြန္းလို႕ ေအာ္မယ္ အလုပ္တြင္ တျခားတစ္ေယာက္က ကၽြန္မ ပါးစပ္ကို ပိတ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မ မ်က္စိထဲမွာ ဘာမွ မျမင္ေတာ့ပါ။ စိတ္ထဲကလည္း အေဖရယ္ အေမရယ္ သမီးကို ကယ္ပါလို႕သာ ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။ ကၽြန္မကို သူတို႕ ျပန္ေပးဆြဲဘို႕ လုပ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ကၽြန္မ သူ႕ရဲ႕ အသံကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ သူက ကၽြန္မကို သူတို႔ေတြ လက္ထဲက ဆြဲထုတ္ျပီး အျမန္ေျပးလို႕ ေအာ္ေျပာတယ္။ ကၽြန္မကို ျပန္ေပးဆြဲဘို႕ လုပ္တဲ့ လူေတြက ဓါးေတြ ဒုတ္ေတြကို ကိုင္ျပီး ဆဲရင္းဆိုရင္းနဲ႕ သူ႕ဆီကို သြားေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ေၾကာက္တာနဲ႕ အေဆာင္ကို အျမန္ဆံုးေျပးသြားခဲ့တယ္။ အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ လံုျခံဳေရးဦးေလးၾကီးေတြကို ေျပာျပျပီးေတာ့ သူတို႕ေတြနဲ႕ အတူ ကၽြန္မလည္း သူရွိတဲ့ ေနရာကို ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူဟာ ေသြးသံရဲရဲနဲ႕ လမ္းေပၚမွာ လဲေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ သူေသျပီအမွတ္နဲ႕ လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ လန္႕သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ သူ႕အနားကို ေျပးသြားလိုက္တဲ့ အခါ သူက မ်က္စိႏွစ္လံုးကို ဖြင့္ျပီး ကၽြန္မကို ေျပာလိုက္တာကေတာ့...
"မနက္ျဖန္ ဖိုက္တင္ကား သြားၾကည့္ၾကရေအာင္..."
ကၽြန္မငိုေနရာကေန ရီခ်င္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႕ဘဲ ကၽြန္မ သူနဲ႕ တြဲခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ သူက အရင္နဲ႕ မတူေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မကို ကယ္ေပးလို႕လားေတာ့မသိပါ။ ကၽြန္မကေတာ့ သူ႕ကို အရင္လို မုန္းလို႕ မရေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မ အခုေတာ့ သူ႕ကို ၾကည့္ျပီး ရင္လည္းခုန္တတ္လာပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးလို႕ ထင္မိပါတယ္။ ပထမအၾကိမ္ date လုပ္ျပီးသြားေတာ့ သူဟာ အရင္လို ကၽြန္မကို အခ်ိန္နည္းနည္းေလာက္ ေပးပါလို႕ပင္ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ သူဒီလို အတင္းမေတာင္းဆိုေတာ့တဲ့ အတြက္ ကၽြန္မ လြတ္လပ္သြားေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့ ၀မ္းနည္းေနမိပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ခ်စ္သူနဲ႕လည္း စိတ္ေဘာထားခ်င္း မတိုက္ဆိုင္လို႕ လမ္းခြဲခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္မ သူ႕အေၾကာင္းကိုဘဲ ေတြးေနမိပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ငါ့ကို စကားလာေျပာမလဲဆိုျပီး ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ ကၽြန္မ သူ႕ေရွ႕ ျဖတ္သြားရင္ေတာင္ ေနေကာင္းလားဆိုတဲ့ စကား တစ္ခြန္းေလာက္သာ ေျပာတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ အရမ္းကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။ သူဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီလို လုပ္ေနလဲဆိုတာကို ကၽြန္မ နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္မဟာ အခ်ိန္တိုင္း သူ႕အေၾကာင္းကိုဘဲ ေတြးေနခဲ့မိတယ္။ ဒိုင္ယာရီေရးတဲ့အခါမွာလည္း အားလံုး သူ႕အေၾကာင္းေတြခ်ည္းဘဲ ေရးမိျပီး ေယာကၤ်ားတိုင္းကိုလည္း သူနဲ႕ ႏႈိင္းယွဥ္ေနမိပါတယ္။ အရက္ေသာက္ရင္လည္း အရက္ခြက္ထဲမွာ သူ႕မ်က္ႏွာကို ျမင္ေရာင္မိေနျပန္ပါေရာ။ တခါတေလ ငိုမိတဲ့ အခါေတြေတာင္ရွိပါေသးတယ္။ သူ အနားမွာ ရွိတုန္းကေတာ့ သူ႕ကို ခါးခါးသီးသီး ဆက္ဆံခဲ့တဲ့ ကၽြန္မဟာ ခုလို ေ၀းေနေတာ့မွ သူဟာ ကၽြန္မဘ၀မွာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေနပါလားဆိုတာကို သိလာရပါတယ္။ အရင္တုန္းက ေကာင္းေကာင္းဆက္ဆံခဲ့ရ ေကာင္းသားဆိုတဲ့ အေတြး၀င္မိေပမယ့္ ကၽြန္မက စျပီး ခ်ဥ္းကပ္ဖို႔ကိုေတာ့ မ၀ံ့မရဲ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ဘဲ တစ္ေန႕ ညဘက္အေဆာင္မွာ အိပ္ေနတုန္း အသက္ရွဴၾကပ္လာလို႕ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တံခါးၾကားထဲကေန မီးခိုးေငြ႕ေတြစိမ့္၀င္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ဒါကို ျမင္ျမင္ခ်င္းဘဲ မီးေလာင္ေနျပီဆိုတဲ့ အေတြး၀င္လာခဲ့ပါတယ္။ အေလာတၾကီးနဲ႕ corridor ကို ထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးခိုးေငြ႕ေတြနဲ႕ ျပည့္လွ်ံေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္ေလ။ တျခား အေဆာင္သူေတြလည္း ေျပးၾကလႊားၾကနဲ႕ အေဆာင္တစ္ခုလံုး ရႈတ္ရွက္ခတ္ေနတာပါဘဲ။ ကၽြန္မလည္းေျပးေျပး လႊားလႊားနဲ႕ ေအာက္ထပ္ကို ေျပးဆင္းမယ္အလုပ္မွာ ေအာက္မွာ မီးအရွိန္အရမ္းျပင္းေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရလို႕ ေအာက္ကို ဆင္းလို႕ မရေတာ့ပါ။ ဒါနဲ႕ အေပၚတက္မည္ အၾကံနဲ႕ ေျပးသြားျပန္ေတာ့ အေပၚက လသာေဆာင္တံခါး ပိတ္ေနတာေၾကာင့္ တတ္လို႕ မရေၾကာင္းသိလိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ ဒီေနရာမွာဘဲ ပိတ္မိေနပါျပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ေအာ္ဟစ္ငိုေနၾကပါျပီ။ ကၽြန္မလည္း မ်က္ရည္မ်ား က်ခဲ့ရပါျပီ။ ေသရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးက ကၽြန္မတို႕အားလံုကို ပိုမို၍ ထိတ္လန္႕ ေၾကာက္ရြံ႕ေစခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ တစံုတေရာက္က ကၽြန္မကို လွမ္းဆြဲလိုက္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ဘဲ တစ္ေန႕ ညဘက္အေဆာင္မွာ အိပ္ေနတုန္း အသက္ရွဴၾကပ္လာလို႕ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တံခါးၾကားထဲကေန မီးခိုးေငြ႕ေတြစိမ့္၀င္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ဒါကို ျမင္ျမင္ခ်င္းဘဲ မီးေလာင္ေနျပီဆိုတဲ့ အေတြး၀င္လာခဲ့ပါတယ္။ အေလာတၾကီးနဲ႕ corridor ကို ထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးခိုးေငြ႕ေတြနဲ႕ ျပည့္လွ်ံေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္ေလ။ တျခား အေဆာင္သူေတြလည္း ေျပးၾကလႊားၾကနဲ႕ အေဆာင္တစ္ခုလံုး ရႈတ္ရွက္ခတ္ေနတာပါဘဲ။ ကၽြန္မလည္းေျပးေျပး လႊားလႊားနဲ႕ ေအာက္ထပ္ကို ေျပးဆင္းမယ္အလုပ္မွာ ေအာက္မွာ မီးအရွိန္အရမ္းျပင္းေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရလို႕ ေအာက္ကို ဆင္းလို႕ မရေတာ့ပါ။ ဒါနဲ႕ အေပၚတက္မည္ အၾကံနဲ႕ ေျပးသြားျပန္ေတာ့ အေပၚက လသာေဆာင္တံခါး ပိတ္ေနတာေၾကာင့္ တတ္လို႕ မရေၾကာင္းသိလိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ ဒီေနရာမွာဘဲ ပိတ္မိေနပါျပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ေအာ္ဟစ္ငိုေနၾကပါျပီ။ ကၽြန္မလည္း မ်က္ရည္မ်ား က်ခဲ့ရပါျပီ။ ေသရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးက ကၽြန္မတို႕အားလံုကို ပိုမို၍ ထိတ္လန္႕ ေၾကာက္ရြံ႕ေစခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ တစံုတေရာက္က ကၽြန္မကို လွမ္းဆြဲလိုက္ပါတယ္။
"ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးေနာ္..."
ကၽြန္မ ဘယ္သူဆိုတာမျမင္ရေပမယ့္ သူမွန္းသိလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။
"ခု..ငါေရာက္လာျပီဘဲ..ဘာမွ ေၾကာက္စရာ မလိုေတာ့ဘူးေနာ္.. မေၾကာက္နဲ႕ေတာ့..."
ကၽြန္မခ်စ္ေသာ သူေရာက္လာျပီမို႕ ကၽြန္မ စိတ္ေအးခဲ့ရပါျပီ။ ကၽြန္မကို ဖက္ထားတဲ့ သူ႕ကို ကၽြန္မလည္း ျပန္လည္ သိုင္းဖက္ရင္း သူ႕ရင္ခြင္ထဲမွာ မ်က္ႏွာအပ္ထားလိုက္ပါတယ္။
"ကဲ... ခု ေအာက္ကို ဆင္းၾကမယ္.. ပူခ်င္ပူလိမ့္မယ္.. ဒီေတာ့ ဂြမ္းကပ္ေစာင္ကို ျခံဳ.."
ေျပာရင္းဆိုရင္းသူက ကၽြန္မကို ဂြမ္းကပ္ေစာင္နဲ႕ လႊမ္းျခံဳေပးလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုး ေမြ႕ယာေပၚ ေရာက္ေနရသလိုပါဘဲ။ ရုတ္တရက္ ကၽြန္မေခါင္းထဲကို အေတြးတစ္ခု ၀င္လာတယ္။ မီးအရွိန္ ဒီေလာက္ျပင္းတာ သူဘယ္လိုလုပ္ျပီး ဒီအထိေရာက္ေအာင္ လာပါလိမ့္။ ကၽြန္မ ဂြမ္းကပ္ေစာင္ကို အသာလွပ္ျပီး ကၽြန္မကို ေပြ႕ထားတဲ့ သူ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းလြန္းသျဖင့္ ငိုမိေတာ့တာပါဘဲ။ သူ႕ရဲ႕မ်က္ႏွာ တစ္ခုလံုး မီးေလာင္ထား၍ နီရဲေနျပီး ဆံပင္မွာလည္း မီးေလာင္သြားသျဖင့္ မရွိေတာ့ပါ။
"အစ္ကို!!"
"ျမန္ျမန္ ေစာင္ကို ျပန္ျခံဳ..အခု ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းေတာ့မွာ.."
"အကို႕မ်က္ႏွာ..."
"ျမန္ျမန္လုပ္!!!!!!"
"ျမန္ျမန္ ေစာင္ကို ျပန္ျခံဳ..အခု ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းေတာ့မွာ.."
"အကို႕မ်က္ႏွာ..."
"ျမန္ျမန္လုပ္!!!!!!"
သူကၽြန္မကို ေအာ္ေငါက္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ အေရးမလုပ္ပါဘူး။ က်န္ေနေသးတဲ့ အားအကုန္သံုးျပီး ကၽြန္မကို ဖက္ထားတဲ့ သူ႕ကို ကိုယ္ကေန တြန္းခြာပစ္လိုက္ပါတယ္။
"ဘာျဖစ္ျပန္တာလဲ...ဒီကေနျမန္ျမန္ဆင္းရမယ္"
"အဟင့္..အဟင့္...အစ္ကို႕မ်က္ႏွာ..အစ္ကို႕မ်က္ႏွာ"
"အခု ဆင္းမသြားရင္ ေသသြားလိမ့္မယ္.. ျမန္ျမန္ ေစာင္ကို ျပန္ျခံဳ.."
"အစ္ကိုေကာ ဘယ္လို လုပ္မလဲ... "
"ဟင့္အင္း... ကၽြန္မေၾကာင့္ ဒီလို....."
"အဟင့္..အဟင့္...အစ္ကို႕မ်က္ႏွာ..အစ္ကို႕မ်က္ႏွာ"
"အခု ဆင္းမသြားရင္ ေသသြားလိမ့္မယ္.. ျမန္ျမန္ ေစာင္ကို ျပန္ျခံဳ.."
"အစ္ကိုေကာ ဘယ္လို လုပ္မလဲ... "
ကၽြန္မ စိုးရိမ္တၾကီးနဲ႕ ေမးလုိက္မိတယ္။
"ငါလား.. ငါက မီးနတ္ေလ..ငါက ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး... စိတ္မပူပါနဲ႕... ကဲ ေစာင္ကိုသာ ျပန္ျခံဳ..""ဟင့္အင္း... ကၽြန္မေၾကာင့္ ဒီလို....."
ကၽြန္မ တရွံဳ႕ရွံဳ႕ႏွင့္ ငိုခ်လိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့သူက
"နင့္မ်က္ရည္နဲ႕ေတာ့ ဒီမီးကို မျငိမ္းႏိုင္ဘူး..."ကၽြန္မ သူ႕ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့
"ဒါေပမယ့္ ငါ့ရဲ႕ အခ်စ္က ဒီမီးကို ျငိမ္းႏိုင္တယ္..."
ကၽြန္မ သူ႕ကို အတင္း ဖက္ထားလိုက္ပါတယ္.. သူက.........
"နင္..ငါ့ကို ခ်စ္လား.......... "
"ဟုတ္...အရမ္းခ်စ္ပါတယ္.."
"ဟုတ္...အရမ္းခ်စ္ပါတယ္.."
ကၽြန္မေျဖလိုက္တယ္။ ရွက္လြန္းလို႕ သူ႕ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲကို မ်က္ႏွာအပ္ထားမိလိုက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာဘဲ သူက ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးလာတယ္။
"နင္..ငါေျပာခဲ့တာကို မွတ္မိေသးလား...နင္ဟာ ငါ့ရဲ႕ ဖူးစာရွင္...နင္ တေန႕မွာ ငါ့ကို ခ်စ္လာမွာပါဆိုတာေရာ..ငါ..အျမဲတမ္း နင့္ကို ေစာင့္ေရွာက္ေနမယ္ဆိုတာေရာကိုေပါ့..."
ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္လိုက္ပါတယ္။
"ဒီေလာက္မီးေလးနဲ႕ ငါ့ကို ေသေအာင္ သတ္လို႕ မရပါဘူး။ စိတ္ခ်ပါ...."
လို႕ ေျပာရင္း သူကၽြန္မ မ်က္ႏွာေလးကို သူ႕လက္ေလးနဲ႕ ကိုင္ျပီး တခ်က္နမ္းလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ "မနက္ျဖန္ဘယ္ကို သြားၾကမလဲ.... "
သူကၽြန္မကို ေပြ႕ခ်ီရင္း ေမးလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မက
"အစ္ကိုသြားတဲ့ ေနရာအားလံုးကို လိုက္မယ္..."
"ဟုတ္လား...ကဲ..ဒါဆို သြားျပီ.."
"ဟုတ္လား...ကဲ..ဒါဆို သြားျပီ.."
ကၽြန္မကိုယ္ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ေနခဲ့ပါတယ္။ သြားရင္းနဲ႕ ရပ္လိုက္တဲ့ အခါလည္း ရွိသလို အရွိန္နဲ႕ ေျပးသြားတဲ့ အခါလည္း ရွိပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေရာက္ေနျပီလဲဆိုတာကို လည္း မသိပါ။ သို႕ေသာ္လည္း ကၽြန္မ စိတ္ေအးရပါတယ္။ ခ်စ္သူနဲ႕ အတူ ရွိေနတဲ့ အတြက္ေပါ့။ ခဏေနေတာ့ လူေတြအားလံုးရဲ႕ ေအာ္သံေတြကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ အျပင္ေရာက္လာျပီဆိုတာကို သိလုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္မကို ေျမျပင္ေပၚမွာ က်ျပီး ေစာင္ကို ေျဖေပးၾကပါတယ္။ ကၽြန္မ ေမွာင္မဲေနတဲ့ မိုးေကာင္းကင္ၾကီးကို လွမ္းျမင္လိုက္ပါတယ္။ လူေတြက ကၽြန္မကို ဘာျဖစ္သြားေသးလဲလို႕ေမးၾကပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ တစ္ခုမွ မရွိလို႕ ေတာ္ပါေသးရဲ႕လို႕ ေတြးလုိက္မိေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မ သတိေမ့သြားခဲ့တယ္။
ကၽြန္မ မ်က္စိႏွစ္လံုး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မေဆးရံုကို ေရာက္ေနပါတယ္။ မီးခိုးေငြ႕မ်ားကို အၾကာၾကီး ရွဴရွိက္ခဲ့ရတာမို႕ ေနလို႕ေတာ့ သိပ္မေကာင္းလွပါ။ ရုတ္တရက္ ကၽြန္မ သူ႕ကို သတိရမိတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြ အခန္းထဲကို ၀င္လာၾကတယ္။
ကၽြန္မ မ်က္စိႏွစ္လံုး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မေဆးရံုကို ေရာက္ေနပါတယ္။ မီးခိုးေငြ႕မ်ားကို အၾကာၾကီး ရွဴရွိက္ခဲ့ရတာမို႕ ေနလို႕ေတာ့ သိပ္မေကာင္းလွပါ။ ရုတ္တရက္ ကၽြန္မ သူ႕ကို သတိရမိတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြ အခန္းထဲကို ၀င္လာၾကတယ္။
"သတိရျပီလား..."
"အင္း..."
"ေနလို႕ေကာ ေကာင္းရဲ႕လား.."
"ဝမ္းထဲေတာ့ သိပ္မေကာင္းလွဘူး..."
"ေတာ္ေသးတာေပါ့ဟယ္..."
"ဟုိေလ.."
"အင္း...ေျပာေလ.."
"ဟို စီနီယာအစ္ကို ဘယ္မွာလဲဟင္...."
"................."
"အင္း..."
"ေနလို႕ေကာ ေကာင္းရဲ႕လား.."
"ဝမ္းထဲေတာ့ သိပ္မေကာင္းလွဘူး..."
"ေတာ္ေသးတာေပါ့ဟယ္..."
"ဟုိေလ.."
"အင္း...ေျပာေလ.."
"ဟို စီနီယာအစ္ကို ဘယ္မွာလဲဟင္...."
"................."
သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ႕ မ်က္ႏွာက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ ညွဳိးငယ္သြားၾကျပီး ကၽြန္မအေမးကို ျပန္မေျဖၾကပါ။
"သူဘယ္မွာလဲ...သူက ဒီေဆးရံုမွာ မဟုတ္ဘဲ..တျခားေဆးရံုမွာလား..."
"......................."
"သူအမ်ားၾကီး ထိခိုက္သြားေသးလား...."
"........................"
".......................... "
"ဟိုေလ...ဟို..."
"အင္း..ေျပာပါအံုး...သူဘယ္မွာလဲ.."
"သူအခု........."
"အခု?...."
"လူေသရံုမွာ ရွိတယ္...."
"ဟင္...ဘာဘယ္လို..ဘယ္မွရွိတယ္?..."
"လူေသရံုမွာ ရွိတယ္..."
"လူေသရံုမွာ ရွိတယ္လို႕..."
"သူ ဆံုးသြားတာလား..."
"အင္း..."
"......................."
"သူအမ်ားၾကီး ထိခိုက္သြားေသးလား...."
"........................"
သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ႕ တိတ္ဆိတ္မႈက ကၽြန္မကို ပိုမို ထိတ္လန္႕ေစပါတယ္။
"အရမ္းထိခိုက္သြားတယ္လား..ဟုတ္လား..."".......................... "
ဘုရားဘုရား သူ အသက္ ရွင္ေနပါေစ...ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွ ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။
"ေျပာၾကပါဦး...သူဘယ္မွာလဲ...""ဟိုေလ...ဟို..."
"အင္း..ေျပာပါအံုး...သူဘယ္မွာလဲ.."
"သူအခု........."
"အခု?...."
"လူေသရံုမွာ ရွိတယ္...."
"ဟင္...ဘာဘယ္လို..ဘယ္မွရွိတယ္?..."
"လူေသရံုမွာ ရွိတယ္..."
ကၽြန္မ မယံုၾကည္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ယံုလည္း မယံုခ်င္ဘူး။
"ထပ္ေျပာစမ္းပါ..ဘယ္မွာရွိတယ္...""လူေသရံုမွာ ရွိတယ္လို႕..."
"သူ ဆံုးသြားတာလား..."
"အင္း..."
ကၽြန္မ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ဘဲ မ်က္ရည္ေတြသာ အသြင္သြင္ စီးဆင္းလာပါေတာ့တယ္။ ျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက စကားဆက္ပါတယ္။
"နင္တစ္ေယာက္ဘဲ အသက္ရွင္တာ... မီးေလာင္တုန္းက အားလံုးေသသြားတယ္... အားလံုးလည္း မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုျပီး လက္ေလွ်ာ့ေနတုန္း သူက နင္တုိ႕ အေဆာင္ထဲကို ၀င္သြားတာ... ျပီးေတာ့ နင္ကို သယ္ျပီး ျပန္ထြက္လာတယ္.. နင္သတိေမ့သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာဘဲ သူဆံုးသြားတယ္..."ကၽြန္မ ျပတင္းေပါက္အျပင္ကိုသာ ၾကည့္ေနမိပါေတာ့တယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ လုပ္ႏိုင္တာဆိုလို႕ ငိုရံုကလြဲျပီး မရွိပါေတာ့ပါဘူး။ တစ္သက္လံုး သူ႕သာ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ ရွိေနေတာ့မွပါပဲ
This entry was posted
on Friday, July 25, 2008
and is filed under
ဝတၳဳတုိ
.
You can leave a response
and follow any responses to this entry through the
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
.
Filed under
ဝတၳဳတုိ
5 ေယာက္ေျပာခ်င္ရာေျပာသြားတယ္