တန္ဖိုး
August 12,
2008
2008
ဒီကေန႕ေတာ့ ေငြရဲ႕တန္ဖိုး အေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပထားတဲ့ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းေလး တစ္ပုဒ္ကို ဘာသာျပန္ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။
တစ္ေန႕မွာေတာ့ ထမင္းစားဖုိ႔ ျပင္ဆင္ရင္း ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုေတြဟာ အရမ္းကို ျဖဳန္းတီးလြန္းတယ္ဆိုတဲ့ အေတြး၀င္လာမိတယ္။ ဒါကေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးလို႕ ထင္မိတယ္ေလ။ သားငယ္ေလးကလည္း ေရခဲသတၱာထဲက expired dateကို တစ္ရက္ေလာက္ ေက်ာ္သြားတဲ့ စားေသာက္ကုန္ ပစၥည္းမွန္သမွ် လႊင့္ျပစ္ေတာ့တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စတိုးဆိုင္ကို ေရာက္တာနဲ႕ စားစရာေတြကို ျခင္းထဲ အျပည့္ ထည့္ျပီး ၀ယ္တတ္ပါတယ္။ ဒီလို ၀ယ္တတ္တဲ့ ေၾကာင့္လည္း ၀ယ္ထားတဲ့ဟာေတြကို ကုန္ေအာင္ မစားႏိုင္ဘဲ လႊင့္ပစ္ရတဲ့ အခါေတြက မ်ားေနတာေပ့ါေလ။ ဒါေၾကာင့္ သိပ္မၾကာခင္ကစျပီး ေရခဲသတၱာထဲမွာ ဘယ္ေလာက္က်န္ေသးလဲဆိုတာကို ၾကည့္ျပီးေတာ့မွ တကယ္ လိုအပ္တဲ့ ဟာကိုသာ ၀ယ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္ကစျပီး ေရခဲသတၱာ သန္႕ရွင္းေရး လုပ္ျပီးသားလည္းျဖစ္ ေစ်းဖိုးလည္း ေခၽြတာျပီးသား ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒီလို ဘ၀မ်ိဳးမွာ ေနရေပမယ့္ တခါတခါ ကၽြန္ေတာ့ေမေမနဲ႕ ေဖေဖတို႕ေခတ္ကို သတိရမိတယ္။ ၁၉၅၀ႏွစ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့ မိဘမ်ားဟာ ဆိုးလ္မွာ တဲအိမ္ေလး ေသးေသးေလးနဲ႕ မိသားစုေလးကို စတင္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့အေဖလည္း အဲဒီ့အခ်ိန္တုန္းက အလုပ္အကိုင္ မယ္မယ္ရရ မရွိေသးတာမို႕ ၾကံဳရာက်ပန္းအလုပ္ကို လုပ္ရင္း တေန႔တေန႔ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ တစ္ေန႕ေတာ့ ထမင္းစားဖို႕ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဟင္းအေနနဲ႕ စားဖို႔ ဆားေလးေတာင္ မရွိတာကို သြားျမင္ပါေလေရာ။ ဒါေၾကာင့္ အေမက အိမ္ရွင္အေဒၚ့ဆီမွာ ဆားေတာင္းဖို႕ ထြက္သြားခဲ့ပါတယ္။ အေမကလည္း ဟင္းစားစရာမရွိလို႕ ဆားေလးနည္းနည္းေပးပါလို႕ မေတာင္းခ်င္ေတာ့ ဒီလို ေျပာလိုက္ပါသတဲ့။
ကၽြန္ေတာ့ ေဖေဖနဲ႕ ေမေမက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေမာင္ႏွမေတြကို တစ္ခါတစ္ခါ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပျပီး အခု လက္ရွိ ပိုင္ဆိုင္ေနတဲ့ အရာေတြကို ေက်ေက်နပ္နပ္ရွိဖို႕ သင္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့ သားသမီးေတြကို ဒီအေၾကာင္းေလး ေျပာျပျပီး အစားအေသာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို သိေအာင္ သင္ေပးပါဦးမယ္။
တစ္ေန႕မွာေတာ့ ထမင္းစားဖုိ႔ ျပင္ဆင္ရင္း ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုေတြဟာ အရမ္းကို ျဖဳန္းတီးလြန္းတယ္ဆိုတဲ့ အေတြး၀င္လာမိတယ္။ ဒါကေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးလို႕ ထင္မိတယ္ေလ။ သားငယ္ေလးကလည္း ေရခဲသတၱာထဲက expired dateကို တစ္ရက္ေလာက္ ေက်ာ္သြားတဲ့ စားေသာက္ကုန္ ပစၥည္းမွန္သမွ် လႊင့္ျပစ္ေတာ့တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စတိုးဆိုင္ကို ေရာက္တာနဲ႕ စားစရာေတြကို ျခင္းထဲ အျပည့္ ထည့္ျပီး ၀ယ္တတ္ပါတယ္။ ဒီလို ၀ယ္တတ္တဲ့ ေၾကာင့္လည္း ၀ယ္ထားတဲ့ဟာေတြကို ကုန္ေအာင္ မစားႏိုင္ဘဲ လႊင့္ပစ္ရတဲ့ အခါေတြက မ်ားေနတာေပ့ါေလ။ ဒါေၾကာင့္ သိပ္မၾကာခင္ကစျပီး ေရခဲသတၱာထဲမွာ ဘယ္ေလာက္က်န္ေသးလဲဆိုတာကို ၾကည့္ျပီးေတာ့မွ တကယ္ လိုအပ္တဲ့ ဟာကိုသာ ၀ယ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္ကစျပီး ေရခဲသတၱာ သန္႕ရွင္းေရး လုပ္ျပီးသားလည္းျဖစ္ ေစ်းဖိုးလည္း ေခၽြတာျပီးသား ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒီလို ဘ၀မ်ိဳးမွာ ေနရေပမယ့္ တခါတခါ ကၽြန္ေတာ့ေမေမနဲ႕ ေဖေဖတို႕ေခတ္ကို သတိရမိတယ္။ ၁၉၅၀ႏွစ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့ မိဘမ်ားဟာ ဆိုးလ္မွာ တဲအိမ္ေလး ေသးေသးေလးနဲ႕ မိသားစုေလးကို စတင္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့အေဖလည္း အဲဒီ့အခ်ိန္တုန္းက အလုပ္အကိုင္ မယ္မယ္ရရ မရွိေသးတာမို႕ ၾကံဳရာက်ပန္းအလုပ္ကို လုပ္ရင္း တေန႔တေန႔ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ တစ္ေန႕ေတာ့ ထမင္းစားဖို႕ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဟင္းအေနနဲ႕ စားဖို႔ ဆားေလးေတာင္ မရွိတာကို သြားျမင္ပါေလေရာ။ ဒါေၾကာင့္ အေမက အိမ္ရွင္အေဒၚ့ဆီမွာ ဆားေတာင္းဖို႕ ထြက္သြားခဲ့ပါတယ္။ အေမကလည္း ဟင္းစားစရာမရွိလို႕ ဆားေလးနည္းနည္းေပးပါလို႕ မေတာင္းခ်င္ေတာ့ ဒီလို ေျပာလိုက္ပါသတဲ့။
"အေဒၚ သြားေလးတိုက္ခ်င္လို႕ ဆားေလး နည္းနည္း ေပးလို႕ရမလားရွင္"
ကၽြန္ေတာ့ ေဖေဖနဲ႕ ေမေမက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေမာင္ႏွမေတြကို တစ္ခါတစ္ခါ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပျပီး အခု လက္ရွိ ပိုင္ဆိုင္ေနတဲ့ အရာေတြကို ေက်ေက်နပ္နပ္ရွိဖို႕ သင္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့ သားသမီးေတြကို ဒီအေၾကာင္းေလး ေျပာျပျပီး အစားအေသာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို သိေအာင္ သင္ေပးပါဦးမယ္။
This entry was posted
on Tuesday, August 12, 2008
and is filed under
ဝတၳဳတုိ
.
You can leave a response
and follow any responses to this entry through the
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
.
Filed under
ဝတၳဳတုိ
2 ေယာက္ေျပာခ်င္ရာေျပာသြားတယ္