ဂ်ယ္ဂ်ဴဒိုဟာ ေလးဘက္ေလးတန္မွာ ပင္လယ္ၾကီး ဝန္းရံထားတဲ့ ကၽြန္းေလးတစ္ကၽြန္းမို႕ ေလအလြန္တိုက္ပါတယ္။ ဒါ့ျပင္ ဂ်ယ္ဂ်ဴဒိုမွာ ရွိတဲ့ ေယာကၤ်ားမ်ားက ေန႕အခ်ိန္မွာေတာ့ ငါးဖမ္းထြက္ရတာမို႕ ေန႕ခင္းအခ်ိန္မွာ မိန္းမမ်ားကိုသာ ေတြ႕ရေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါ့ျပင္ ေက်ာက္တုန္း၊ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြ မ်ားလြန္းတာေၾကာင့္ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းကို ေက်ာက္တုန္းေတြနဲ႕ ျခံစည္းရိုးခတ္ရေလာက္ေအာင္ပါဘဲ။ ကိုရီးယားတစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ ရွိတဲ့ လိေမၼာ္သီးေတြဟာလည္း ဂ်ယ္ဂ်ဴကၽြန္းထြက္ ပစၥည္းမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ရာသီဥတုေကာင္းမြန္တာေၾကာင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရးျဖစ္ထြန္းတဲ့ ကၽြန္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေအာက္ဘက္မွာေတာ့ ဂ်ယ္ဂ်ဴကၽြန္းရဲ႕ ထင္ရွားလွပတဲ့ ရႈခင္းမ်ားနဲ႕ အစားအေသာက္မ်ားကို ပံုႏွင့္တကြ ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။

"ဟာ...ဘာျဖစ္ေနတာလဲ..စိတ္ရႈပ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ တခါတည္း..."

"အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့...အခ်ိန္နည္းနည္းေပးပါလို႕ ..."

"ကၽြန္မမွာ အခ်ိန္မရွိဘူးလို႕ ေျပာျပီးျပီဘဲ...ဒီေလာက္ဆို ေတာ္ပါေတာ့..."

"ဟာ..အခ်င္းခ်င္းေတြကို စိမ္းကားလိုက္တာကြာ..."

"ကၽြန္မ အစ္ကို႕ကို မခ်စ္ႏုိင္ပါဘူးလို႕ ေျပာျပီးျပီဘဲ...ကၽြန္မမွာ ခ်စ္သူရွိတယ္.."

"ဘာဘဲေျပာေျပာ နင္ဟာ ငါ့ရဲ႕ ဖူးစာရွင္ဘဲ... နင္လည္း တေန႕မွာ ငါ့ကို ခ်စ္လာလိမ့္မယ္... ငါကလည္း နင့္ကို အျမဲတမ္း ေစာက္ေရွာက္ေပးမယ္...."

ကၽြန္မတကယ္ကိုဘဲ စိတ္ကုန္လွပါျပီ။ ကၽြန္မတို႕ ေမဂ်ာက စီနီယာ အစ္ကို တစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္မ ေက်ာင္းတက္ခါစက fresher welcome လုပ္တုန္းက စတင္ သိခဲ့တာပါ။ (မွတ္ခ်က္။ Korea တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ fresher welcome လုပ္သည့္အခါ ေမဂ်ာတူ စီနီယာမ်ား အားလုံးတက္ေရာက္ရသလို ေက်ာင္းသားသစ္မ်ားလည္း အားလံုး တက္ေရာက္ရပါတယ္။ စုေပါင္းျပီး အရက္ေသာက္ၾကတဲ့ ပြဲလို႕လည္း ျမင္လို႕ ရပါတယ္)။ သူကို တျခားလူမ်ားလို အေဖာ္အေပါင္းေတြနဲ႕ ေတြ႕ေလ့ မရွိဘဲ တစ္ေယာက္တည္းသာ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မက အထီးက်န္ဆန္လြန္းေသာ သူ႕ကို ဂရုဏာသက္ျပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကတည္းက စျပီး ျပႆနာက စေတာ့တာပါဘဲ။ ကၽြန္မ ဒီလို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံတာကို သူက သူ႕ကို ၾကိဳက္တယ္လို႕ ထင္မွတ္သြားဟန္ပါဘဲ။ သူ႕အထင္နဲ႕ သူေပမယ့္လည္း အခုလို ခဏခဏ စိတ္ရႈပ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ လုပ္တတ္တာမို႕ ကၽြန္မ စိတ္ပ်က္စိတ္ညစ္မိပါတယ္။

"အတန္းျပီးျပီလား..ဒီေန႕ ရာသီဥတုေလးကလည္း သာယာေတာ့ တစ္ေနရာရာကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကမလား.........."

သူေျပာလာတဲ့ စကားေလးပါ။ ကၽြန္မ စိတ္ညစ္ရျပန္ပါသည္။

"အစ္ကို႕ဘာသာ လမ္းဘဲေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ ဘာဘဲလုပ္လုပ္ ကၽြန္မနဲ႕ မဆိုင္ဘူး..ကၽြန္မကေတာ့ ဒီေန႕ အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္... ဒါပဲ.."

"ေအာ္..နင္ကလည္း...ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ အိုက္တင္ခံစရာမလိုပါဘူးဟာ..."

"အစ္ကို!!!!!!!!!!!!"

"ဟဲ့..ေျဖးေျဖးသက္သာလုပ္ပါဟ....ငါ နားမေလးပါဘူး..."

"ကၽြန္မေတာင္းပန္ပါတယ္.. ကၽြန္မတကယ္ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္.. ေတာ္ပါေတာ့ေနာ္.. ဒီေလာက္နဲ႕တင္ ရပ္ပါေတာ့.. ကၽြန္မ အစ္ကို႕ကို မၾကိဳက္ဘူး... ကဲ... သိျပီလား.."

တစ္ရက္ႏွစ္ရက္လည္းမဟုတ္ ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္းဆိုေတာ့ ကၽြန္မလည္း သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူကလည္း ၾကာလာတာနဲ႕ အမွ် ပိုျပီး မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္လာပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ အတန္းေဖာ္ေတြ ေရွ႕မွာေတာင္ မေရွာင္ ေျပာခ်င္ရာကိုသာ စြတ္ေျပာေနေတာ့ပါဘဲ။ အခုေတာ့ ကၽြန္မ သူ႕ကို မုန္းေတာင္မုန္းလာပါတယ္။

"ဘာလို႕လဲ.... ေနမေကာင္းဘူးလား.. စိတ္မၾကည္လို႕လား... "

ကၽြန္မရဲ႕ ခ်စ္သူက ကၽြန္မရဲ႕ မႈန္သိုးေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ျပီး ေမးလာခဲ့ပါတယ္။

"ဟာ...ကၽြန္မေတာ့ သူ႕ေၾကာင့္ ရူးေတာ့မွာဘဲ...ကိုက နည္းနည္းေလာက္ သူ႕ကို ဆံုးမေပးလို႕ မရဘူးလားဟင္.."

"ကိုက...ကိုက သူ႕ကို ဆံုးမေပးရမယ္...မျဖစ္ပါဘူး..."

"ဟင္..ဘာလို႕လဲ"

"အဲဒီလူက ဆိုက္ကိုျဖစ္ေနတာေလ..ေၾကာက္ဘို႕ေကာင္းတယ္..."

ကၽြန္မ ကၽြန္မရဲ႕ ခ်စ္သူကို ေျပာၾကည့္ေပမယ့္လည္း အလကားျဖစ္ခဲ့ရပါျပီ။ ကၽြန္မခ်စ္သူတင္မကပါဘူး။ တျခားဘယ္သူ႕ကိုမွ ေျပာလို႕မရဘူး။ အားလံုးက သူ႕ကို ေၾကာက္တယ္ဆိုျပီး ေရွာင္ေျပးကုန္ၾကတာဘဲ။ ဘာကို ေၾကာက္ၾကမွန္း ကၽြန္မကေတာ့ နားကို မလည္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႕ဘဲ အခ်ိန္ေတြဟာ ကုန္မွန္းမသိ ကုန္ဆံုးခဲ့ရပါတယ္။

တေန႕မွာ ကၽြန္မတို႕ ေမဂ်ာမွ စီနီယာမ်ား၊ ဂ်ဴနီယာမ်ား စုျပီး ထမင္းစားပြဲ လုပ္ၾကပါတယ္။ အားလုံးနဲ႕ အတူတူ အရက္ေသာက္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရပါတယ္(မွတ္ခ်က္။ ကိုရီးယားတြင္ ထိုသို႕ေသာ ထမင္းစားပြဲမ်ား အလြန္မ်ားပါသည္)။ အဲဒီ့ေန႕က သူမပါလို႕ ကၽြန္မ ပို လြတ္လပ္ျပီး ေပ်ာ္ေနမိတယ္ေလ။ သူက ဒီလို လူေတြအမ်ားၾကီးနဲ႕ အတူတူ လုပ္ရတဲ့ ပြဲမ်ိဳးကို မႏွစ္သက္တာေၾကာင့္ ဒီပြဲကို မလာခဲ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႕ဘဲ အားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေသာက္စားျပီး ထမင္းစားပြဲေလး ျပီးဆံုးသြားပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း အေဆာင္ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ညကလည္း နက္ေနျပီမို႕ လူသြားလူလာ သိပ္မရွိလွပါဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ သတိျပဳမိတာ တစ္ခုက ကၽြန္မေနာက္မွာ လူလိုက္လာတယ္ဆိုတာပါဘဲ။ ကၽြန္မလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ စျပီး ေျပးေတာ့တာပါဘဲ။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ လက္ကို ေနာက္ကေန ဖမ္းဆုတ္လာတဲ့ လက္ကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မေၾကာက္လြန္းလို႕ ေအာ္မယ္ အလုပ္တြင္ တျခားတစ္ေယာက္က ကၽြန္မ ပါးစပ္ကို ပိတ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မ မ်က္စိထဲမွာ ဘာမွ မျမင္ေတာ့ပါ။ စိတ္ထဲကလည္း အေဖရယ္ အေမရယ္ သမီးကို ကယ္ပါလို႕သာ ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။ ကၽြန္မကို သူတို႕ ျပန္ေပးဆြဲဘို႕ လုပ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ကၽြန္မ သူ႕ရဲ႕ အသံကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ သူက ကၽြန္မကို သူတို႔ေတြ လက္ထဲက ဆြဲထုတ္ျပီး အျမန္ေျပးလို႕ ေအာ္ေျပာတယ္။ ကၽြန္မကို ျပန္ေပးဆြဲဘို႕ လုပ္တဲ့ လူေတြက ဓါးေတြ ဒုတ္ေတြကို ကိုင္ျပီး ဆဲရင္းဆိုရင္းနဲ႕ သူ႕ဆီကို သြားေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ေၾကာက္တာနဲ႕ အေဆာင္ကို အျမန္ဆံုးေျပးသြားခဲ့တယ္။ အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ လံုျခံဳေရးဦးေလးၾကီးေတြကို ေျပာျပျပီးေတာ့ သူတို႕ေတြနဲ႕ အတူ ကၽြန္မလည္း သူရွိတဲ့ ေနရာကို ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူဟာ ေသြးသံရဲရဲနဲ႕ လမ္းေပၚမွာ လဲေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ သူေသျပီအမွတ္နဲ႕ လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ လန္႕သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ သူ႕အနားကို ေျပးသြားလိုက္တဲ့ အခါ သူက မ်က္စိႏွစ္လံုးကို ဖြင့္ျပီး ကၽြန္မကို ေျပာလိုက္တာကေတာ့...

"မနက္ျဖန္ ဖိုက္တင္ကား သြားၾကည့္ၾကရေအာင္..."

ကၽြန္မငိုေနရာကေန ရီခ်င္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႕ဘဲ ကၽြန္မ သူနဲ႕ တြဲခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ သူက အရင္နဲ႕ မတူေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မကို ကယ္ေပးလို႕လားေတာ့မသိပါ။ ကၽြန္မကေတာ့ သူ႕ကို အရင္လို မုန္းလို႕ မရေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မ အခုေတာ့ သူ႕ကို ၾကည့္ျပီး ရင္လည္းခုန္တတ္လာပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးလို႕ ထင္မိပါတယ္။ ပထမအၾကိမ္ date လုပ္ျပီးသြားေတာ့ သူဟာ အရင္လို ကၽြန္မကို အခ်ိန္နည္းနည္းေလာက္ ေပးပါလို႕ပင္ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ သူဒီလို အတင္းမေတာင္းဆိုေတာ့တဲ့ အတြက္ ကၽြန္မ လြတ္လပ္သြားေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့ ၀မ္းနည္းေနမိပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ခ်စ္သူနဲ႕လည္း စိတ္ေဘာထားခ်င္း မတိုက္ဆိုင္လို႕ လမ္းခြဲခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္မ သူ႕အေၾကာင္းကိုဘဲ ေတြးေနမိပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ငါ့ကို စကားလာေျပာမလဲဆိုျပီး ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ ကၽြန္မ သူ႕ေရွ႕ ျဖတ္သြားရင္ေတာင္ ေနေကာင္းလားဆိုတဲ့ စကား တစ္ခြန္းေလာက္သာ ေျပာတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ အရမ္းကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။ သူဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီလို လုပ္ေနလဲဆိုတာကို ကၽြန္မ နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္မဟာ အခ်ိန္တိုင္း သူ႕အေၾကာင္းကိုဘဲ ေတြးေနခဲ့မိတယ္။ ဒိုင္ယာရီေရးတဲ့အခါမွာလည္း အားလံုး သူ႕အေၾကာင္းေတြခ်ည္းဘဲ ေရးမိျပီး ေယာကၤ်ားတိုင္းကိုလည္း သူနဲ႕ ႏႈိင္းယွဥ္ေနမိပါတယ္။ အရက္ေသာက္ရင္လည္း အရက္ခြက္ထဲမွာ သူ႕မ်က္ႏွာကို ျမင္ေရာင္မိေနျပန္ပါေရာ။ တခါတေလ ငိုမိတဲ့ အခါေတြေတာင္ရွိပါေသးတယ္။ သူ အနားမွာ ရွိတုန္းကေတာ့ သူ႕ကို ခါးခါးသီးသီး ဆက္ဆံခဲ့တဲ့ ကၽြန္မဟာ ခုလို ေ၀းေနေတာ့မွ သူဟာ ကၽြန္မဘ၀မွာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေနပါလားဆိုတာကို သိလာရပါတယ္။ အရင္တုန္းက ေကာင္းေကာင္းဆက္ဆံခဲ့ရ ေကာင္းသားဆိုတဲ့ အေတြး၀င္မိေပမယ့္ ကၽြန္မက စျပီး ခ်ဥ္းကပ္ဖို႔ကိုေတာ့ မ၀ံ့မရဲ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ဘဲ တစ္ေန႕ ညဘက္အေဆာင္မွာ အိပ္ေနတုန္း အသက္ရွဴၾကပ္လာလို႕ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တံခါးၾကားထဲကေန မီးခိုးေငြ႕ေတြစိမ့္၀င္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ဒါကို ျမင္ျမင္ခ်င္းဘဲ မီးေလာင္ေနျပီဆိုတဲ့ အေတြး၀င္လာခဲ့ပါတယ္။ အေလာတၾကီးနဲ႕ corridor ကို ထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးခိုးေငြ႕ေတြနဲ႕ ျပည့္လွ်ံေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္ေလ။ တျခား အေဆာင္သူေတြလည္း ေျပးၾကလႊားၾကနဲ႕ အေဆာင္တစ္ခုလံုး ရႈတ္ရွက္ခတ္ေနတာပါဘဲ။ ကၽြန္မလည္းေျပးေျပး လႊားလႊားနဲ႕ ေအာက္ထပ္ကို ေျပးဆင္းမယ္အလုပ္မွာ ေအာက္မွာ မီးအရွိန္အရမ္းျပင္းေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရလို႕ ေအာက္ကို ဆင္းလို႕ မရေတာ့ပါ။ ဒါနဲ႕ အေပၚတက္မည္ အၾကံနဲ႕ ေျပးသြားျပန္ေတာ့ အေပၚက လသာေဆာင္တံခါး ပိတ္ေနတာေၾကာင့္ တတ္လို႕ မရေၾကာင္းသိလိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ ဒီေနရာမွာဘဲ ပိတ္မိေနပါျပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ေအာ္ဟစ္ငိုေနၾကပါျပီ။ ကၽြန္မလည္း မ်က္ရည္မ်ား က်ခဲ့ရပါျပီ။ ေသရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးက ကၽြန္မတို႕အားလံုကို ပိုမို၍ ထိတ္လန္႕ ေၾကာက္ရြံ႕ေစခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ တစံုတေရာက္က ကၽြန္မကို လွမ္းဆြဲလိုက္ပါတယ္။

"ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးေနာ္..."

ကၽြန္မ ဘယ္သူဆိုတာမျမင္ရေပမယ့္ သူမွန္းသိလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။

"ခု..ငါေရာက္လာျပီဘဲ..ဘာမွ ေၾကာက္စရာ မလိုေတာ့ဘူးေနာ္.. မေၾကာက္နဲ႕ေတာ့..."

ကၽြန္မခ်စ္ေသာ သူေရာက္လာျပီမို႕ ကၽြန္မ စိတ္ေအးခဲ့ရပါျပီ။ ကၽြန္မကို ဖက္ထားတဲ့ သူ႕ကို ကၽြန္မလည္း ျပန္လည္ သိုင္းဖက္ရင္း သူ႕ရင္ခြင္ထဲမွာ မ်က္ႏွာအပ္ထားလိုက္ပါတယ္။

"ကဲ... ခု ေအာက္ကို ဆင္းၾကမယ္.. ပူခ်င္ပူလိမ့္မယ္.. ဒီေတာ့ ဂြမ္းကပ္ေစာင္ကို ျခံဳ.."

ေျပာရင္းဆိုရင္းသူက ကၽြန္မကို ဂြမ္းကပ္ေစာင္နဲ႕ လႊမ္းျခံဳေပးလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုး ေမြ႕ယာေပၚ ေရာက္ေနရသလိုပါဘဲ။ ရုတ္တရက္ ကၽြန္မေခါင္းထဲကို အေတြးတစ္ခု ၀င္လာတယ္။ မီးအရွိန္ ဒီေလာက္ျပင္းတာ သူဘယ္လိုလုပ္ျပီး ဒီအထိေရာက္ေအာင္ လာပါလိမ့္။ ကၽြန္မ ဂြမ္းကပ္ေစာင္ကို အသာလွပ္ျပီး ကၽြန္မကို ေပြ႕ထားတဲ့ သူ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းလြန္းသျဖင့္ ငိုမိေတာ့တာပါဘဲ။ သူ႕ရဲ႕မ်က္ႏွာ တစ္ခုလံုး မီးေလာင္ထား၍ နီရဲေနျပီး ဆံပင္မွာလည္း မီးေလာင္သြားသျဖင့္ မရွိေတာ့ပါ။

"အစ္ကို!!"

"ျမန္ျမန္ ေစာင္ကို ျပန္ျခံဳ..အခု ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းေတာ့မွာ.."

"အကို႕မ်က္ႏွာ..."

"ျမန္ျမန္လုပ္!!!!!!"

သူကၽြန္မကို ေအာ္ေငါက္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ အေရးမလုပ္ပါဘူး။ က်န္ေနေသးတဲ့ အားအကုန္သံုးျပီး ကၽြန္မကို ဖက္ထားတဲ့ သူ႕ကို ကိုယ္ကေန တြန္းခြာပစ္လိုက္ပါတယ္။

"ဘာျဖစ္ျပန္တာလဲ...ဒီကေနျမန္ျမန္ဆင္းရမယ္"

"အဟင့္..အဟင့္...အစ္ကို႕မ်က္ႏွာ..အစ္ကို႕မ်က္ႏွာ"

"အခု ဆင္းမသြားရင္ ေသသြားလိမ့္မယ္.. ျမန္ျမန္ ေစာင္ကို ျပန္ျခံဳ.."

"အစ္ကိုေကာ ဘယ္လို လုပ္မလဲ... "

"ငါလား.. ငါက မီးနတ္ေလ..ငါက ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး... စိတ္မပူပါနဲ႕... ကဲ ေစာင္ကိုသာ ျပန္ျခံဳ.."

"ဟင့္အင္း... ကၽြန္မေၾကာင့္ ဒီလို....."

"နင့္မ်က္ရည္နဲ႕ေတာ့ ဒီမီးကို မျငိမ္းႏိုင္ဘူး..."

ကၽြန္မ သူ႕ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့

"ဒါေပမယ့္ ငါ့ရဲ႕ အခ်စ္က ဒီမီးကို ျငိမ္းႏိုင္တယ္..."

ကၽြန္မ သူ႕ကို အတင္း ဖက္ထားလိုက္ပါတယ္.. သူက.........

"နင္..ငါ့ကို ခ်စ္လား.......... "

"ဟုတ္...အရမ္းခ်စ္ပါတယ္.."

ကၽြန္မေျဖလိုက္တယ္။ ရွက္လြန္းလို႕ သူ႕ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲကို မ်က္ႏွာအပ္ထားမိလိုက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာဘဲ သူက ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးလာတယ္။

"နင္..ငါေျပာခဲ့တာကို မွတ္မိေသးလား...နင္ဟာ ငါ့ရဲ႕ ဖူးစာရွင္...နင္ တေန႕မွာ ငါ့ကို ခ်စ္လာမွာပါဆိုတာေရာ..ငါ..အျမဲတမ္း နင့္ကို ေစာင့္ေရွာက္ေနမယ္ဆိုတာေရာကိုေပါ့..."

ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္လိုက္ပါတယ္။

လို႕ ေျပာရင္း သူကၽြန္မ မ်က္ႏွာေလးကို သူ႕လက္ေလးနဲ႕ ကိုင္ျပီး တခ်က္နမ္းလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့

"မနက္ျဖန္ဘယ္ကို သြားၾကမလဲ.... "

သူကၽြန္မကို ေပြ႕ခ်ီရင္း ေမးလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မက

"အစ္ကိုသြားတဲ့ ေနရာအားလံုးကို လိုက္မယ္..."

"ဟုတ္လား...ကဲ..ဒါဆို သြားျပီ.."

ကၽြန္မကိုယ္ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ေနခဲ့ပါတယ္။ သြားရင္းနဲ႕ ရပ္လိုက္တဲ့ အခါလည္း ရွိသလို အရွိန္နဲ႕ ေျပးသြားတဲ့ အခါလည္း ရွိပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေရာက္ေနျပီလဲဆိုတာကို လည္း မသိပါ။ သို႕ေသာ္လည္း ကၽြန္မ စိတ္ေအးရပါတယ္။ ခ်စ္သူနဲ႕ အတူ ရွိေနတဲ့ အတြက္ေပါ့။ ခဏေနေတာ့ လူေတြအားလံုးရဲ႕ ေအာ္သံေတြကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ အျပင္ေရာက္လာျပီဆိုတာကို သိလုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္မကို ေျမျပင္ေပၚမွာ က်ျပီး ေစာင္ကို ေျဖေပးၾကပါတယ္။ ကၽြန္မ ေမွာင္မဲေနတဲ့ မိုးေကာင္းကင္ၾကီးကို လွမ္းျမင္လိုက္ပါတယ္။ လူေတြက ကၽြန္မကို ဘာျဖစ္သြားေသးလဲလို႕ေမးၾကပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ တစ္ခုမွ မရွိလို႕ ေတာ္ပါေသးရဲ႕လို႕ ေတြးလုိက္မိေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မ သတိေမ့သြားခဲ့တယ္။

ကၽြန္မ မ်က္စိႏွစ္လံုး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မေဆးရံုကို ေရာက္ေနပါတယ္။ မီးခိုးေငြ႕မ်ားကို အၾကာၾကီး ရွဴရွိက္ခဲ့ရတာမို႕ ေနလို႕ေတာ့ သိပ္မေကာင္းလွပါ။ ရုတ္တရက္ ကၽြန္မ သူ႕ကို သတိရမိတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြ အခန္းထဲကို ၀င္လာၾကတယ္။

"သတိရျပီလား..."

"အင္း..."

"ေနလို႕ေကာ ေကာင္းရဲ႕လား.."

"ဝမ္းထဲေတာ့ သိပ္မေကာင္းလွဘူး..."

"ေတာ္ေသးတာေပါ့ဟယ္..."

"ဟုိေလ.."

"အင္း...ေျပာေလ.."

"ဟို စီနီယာအစ္ကို ဘယ္မွာလဲဟင္...."

"................."

သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ႕ မ်က္ႏွာက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ ညွဳိးငယ္သြားၾကျပီး ကၽြန္မအေမးကို ျပန္မေျဖၾကပါ။

"သူဘယ္မွာလဲ...သူက ဒီေဆးရံုမွာ မဟုတ္ဘဲ..တျခားေဆးရံုမွာလား..."

"......................."

"သူအမ်ားၾကီး ထိခိုက္သြားေသးလား...."

"........................"

"အရမ္းထိခိုက္သြားတယ္လား..ဟုတ္လား..."

".......................... "

"ေျပာၾကပါဦး...သူဘယ္မွာလဲ..."

"ဟိုေလ...ဟို..."

"အင္း..ေျပာပါအံုး...သူဘယ္မွာလဲ.."

"သူအခု........."

"အခု?...."

"လူေသရံုမွာ ရွိတယ္...."

"ဟင္...ဘာဘယ္လို..ဘယ္မွရွိတယ္?..."

"လူေသရံုမွာ ရွိတယ္..."

"ထပ္ေျပာစမ္းပါ..ဘယ္မွာရွိတယ္..."

"လူေသရံုမွာ ရွိတယ္လို႕..."

"သူ ဆံုးသြားတာလား..."

"အင္း..."

"နင္တစ္ေယာက္ဘဲ အသက္ရွင္တာ... မီးေလာင္တုန္းက အားလံုးေသသြားတယ္... အားလံုးလည္း မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုျပီး လက္ေလွ်ာ့ေနတုန္း သူက နင္တုိ႕ အေဆာင္ထဲကို ၀င္သြားတာ... ျပီးေတာ့ နင္ကို သယ္ျပီး ျပန္ထြက္လာတယ္.. နင္သတိေမ့သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာဘဲ သူဆံုးသြားတယ္..."

ကၽြန္မ ျပတင္းေပါက္အျပင္ကိုသာ ၾကည့္ေနမိပါေတာ့တယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ လုပ္ႏိုင္တာဆိုလို႕ ငိုရံုကလြဲျပီး မရွိပါေတာ့ပါဘူး။ တစ္သက္လံုး သူ႕သာ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ ရွိေနေတာ့မွပါပဲ

၀ုန္းဆိုတဲ့ အသံနဲ႕အတူ မိဘမဲ့ေဂဟာ ေခါင္မိုးၾကီးဟာ ျပိဳၾကလာျပီး နံရံမ်ားဟာလည္း စတင္ ျပိဳက်လာပါတယ္။ မိဘမဲ့ေဂဟာမွာ အမ်ားစုက ကေလးမ်ားျဖစ္တာမို႕ ကေလးေတြဟာ မေျပးတတ္၊ မေရွာင္တတ္နဲ႕ အုတ္ပံုေတြၾကားထဲမွာ အသက္ေပးခဲ့ရတဲ့ သူေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ထိခုိက္ဒဏ္ရာ ရထားတဲ့ ကေလးေတြထဲမွာ အသက္၈ႏွစ္ အရြယ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္လည္း ပါ၀င္ပါတယ္။ ဒီကေလးမေလးဟာ ခ်က္ခ်င္း ေသြးသြင္းမွ အသက္ရွင္ႏိုင္မယ့္ အေျခအေနမွာ ေရာက္ရွိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမရိကန္သူနာျပဳ စစ္သားေတြထဲမွာ ကေလးနဲ႕ ေသြးအုပ္စုခ်င္း တူတဲ့ လူ တစ္ေယာက္တစ္ေလေေတာင္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႕ အေမရိကန္ သူနာျပဳမ်ားက တျခား မိဘမဲ့ ကေလးေတြဆီက ေသြးရယူဘို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ မိဘမဲ့ ကေလးမ်ားဟာ ဗီယက္နမ္ လူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ျပီး အဂၤလိပ္စကားကို နားမလည္တဲ့အတြက္ အေမရိကန္သူနာျပဳမ်ား ေသြးရယူတဲ့ ေနရာမွာ နည္းနည္း အခက္အခဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဟုိ ၈ႏွစ္အရြယ္ ကေလးမက ေသြးသြင္းဘို႕ အလ်င္လိုေနတာေၾကာင့္ ဗီယက္နမ္လူမ်ိဳး မိဘမဲ့ ကေလးမ်ားကို ေျခဟန္လက္ဟန္နဲ႕ ေသြးလွဴဘို႕ တိုက္တြန္းရေတာ့တာေပါ့။ အေမရိကန္သူနာျပဳေတြက ဒီလို ေသြးလွဴဘို႕ အတိုက္တြန္းခံရတယ့္ ကေလးေတြအားလံုးဟာ ပြစိပြစိႏွင့္ သူတို႕ အခ်င္းခ်င္း ျမည္တြန္ေတာက္တီးေနၾကေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ လွဴမယ္လို႕ မေျပာခဲ့ပါဘူး။ အေမရိကန္ စစ္သူနာျပဳမ်ားကလည္း ဗီယက္နမ္ စကားကို နားမလည္တာေၾကာင့္ ကေလးမ်ားရဲ႕ တုံ႕ျပန္မႈကို ေစာင့္ေနရံုကလြဲျပီး ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေပါ့။ ဒါနဲ႕ အေတာ္ၾကာေတာ့ ဟန္းဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က သူ႕ေသြးကို လွဴပါ့မယ္ဆိုျပီး လက္ေလးကို ေျဖးေျဖးခ်င္းေထာင္လာပါတယ္။ အေမရိကန္သူနာျပဳေတြလည္း အလ်င္လိုေနတာေၾကာင့္ ခပ္သြက္သြက္ပဲ ေကာင္ေလးရဲ႕ ေသြးအမ်ိဳးအစားကို စစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာဘဲ ဒဏ္ရာရေနတဲ့ ကေလးမရဲ႕ ေသြးနဲ႕ တူေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ေကာင္ေလးရဲ႕ ေသြးကို စတင္ေဖာက္ယူတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဟန္းဟာ အရမ္းကို ေၾကာက္လန္႕ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကေလးနဲ႕ အေမရိကန္စစ္သူနာျပဳမ်ားကို တလွည့္ ဒဏ္ရာရထားတဲ့ ကေလးမေလးကို တစ္လွည့္ ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။ စျပီး ေသြးထုတ္တဲ့ အခ်ိန္ကစျပီး ဟန္း အငိုစေတာ့တာပါဘဲ။ သူနာျပဳက ဟန္း....နာလို႕လား လို႕ေမးေပမယ့္ ဟန္းကေတာ့ ေခါင္းေလးကိုသာ ခါေနခဲ့ပါတယ္။ သူနာျပဳလည္း ဟန္းဘာေၾကာင့္ ငိုလဲဆိုတာကို သိခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ေသြးလွဴျပီးတဲ့အခါမွာ သူနာျပဳက ဆရာ၀န္နဲ႕ေတြ႕ျပီး ေစာေစာက ေသြးလွဴေနတုန္း ဟန္းဘာေၾကာင့္ငိုတာလဲ ဆရာလို႕ ေမးလိုက္ေတာ့ ဆရာ၀န္က နာလို႕ ျဖစ္မွာေပါ့ေလလို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူနာျပဳက

"နာလို႕ေတာ့ မဟုတ္ဘူးထင္တယ္ဆရာ...ကၽြန္ေတာ္က နာလားလို႕ ေမးေတာ့ သူ ေခါင္းခါတယ္။"

ခဏၾကာေတာ့ သူနာျပဳေလးက ဒဏ္ရာရထားတဲ့ ကေလးမနဲ႕ ဟန္းရွိတဲ့ အခန္းကို သြားၾကည့္ခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ သူနာျပဳက ဟန္းကို ထလုိ႔ရၿပီလို႕ ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ဟန္းကေတာ့ ေခါင္းေလးကို တဘက္လွည့္ျပီး မ်က္စိေလးကိုသာ မွိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူနာျပဳက ကေလးက မထခ်င္ေသးလို႕နဲ႕ တူတယ္ဆိုျပီး ဒီတုိင္းထားလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ဒဏ္ရာရထားတဲ့ ကေလးမေလးရဲ႕ တအင္းအင္းနဲ႕ ညည္းညဴသံေလးကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ကေလးမေလး ေသမင္းတံခါး၀ကေန ျပန္လာႏိုင္ပါျပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာဘဲ တျခား ေဆးရံုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဗီယက္နမ္လူမ်ိဳး သူနာျပဳ တစ္ေယာက္က မိဘမဲ့ေဂဟာကို ခဏလာတာကို အေမရိကန္သူနာျပဳေလးက လွမ္းျမင္လိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ဗီယက္နမ္ လူမ်ိဳး သူနာျပဳကို ဟန္း ဘာေၾကာင့္ငိုလဲဆိုတာကို ေမးေပးရန္ ေတာင္းဆိုလိုက္ပါတယ္။ ဗီယက္နမ္လူမ်ိဳး သူနာျပဳကလည္း ေမးေပးပါ့မယ္ဆိုျပီး ဟန္းနဲ႕ စကားေျပာေတာ့တာေပါ့။ ခဏၾကာေတာ့ ဗီယက္နမ္လူမ်ိဳး သူနာျပဳဆီက အသံ တစ္ခုထြက္လာတယ္။

"ဘုရား..ဘုရား...ဟန္းက ခင္ဗ်ားတို႕ ေျပာတာကို အထင္လြဲေနတာ။ ဟန္းက ေသြးလွဴရင္ သူေသမယ္လို႕ ထင္လို႕ ငိုေနတာတဲ့..။ "

သူနာျပဳေတြလည္း ခုမွ နားလည္ဟန္နဲ႕ ေခါင္းေလးညိတ္၍သာ ေနၾကပါတယ္။ ဗီယက္နမ္ လူမ်ိဳး သူနာျပဳကေတာ့ ဟန္းကို ခုလို ေမးလိုက္ပါတယ္။

"ဟန္း...မင္း ဟာ ေသမယ္ဆိုတာကို သိရဲ႕သားနဲ႕ ဘာလို႕ ေသြးလွဴဘို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာလဲ။ "

ဒီအခါမွာ ဟန္းျပန္ေျဖလိုက္တာကေတာ့

"သူကကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေလဗ်ာ.."

"သမီးေရ.......အိပ္ယာထေတာ့ေလ။ ေက်ာင္းသြားရမယ္မလား။ "

အေမ့ရဲ႕ ေအာ္သံေၾကာင့္ မ်က္စိမ်ား ပြင့္ခဲ့ရပါျပီ။ အျမဲတမ္း လုပ္ေနက်အတိုင္း အိပ္ယာကေန ႏိုးႏိုးခ်င္း မွန္ေတြ ကြဲအက္ေနတဲ့ နံရံကပ္ နာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ နာရီကို ၾကည့္ျပီးတာနဲ႕ ကၽြန္မဟာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္း အေမ့ကို ဘာလို႕ ခုမွ ႏႈိးတာလဲ..ေနာက္က်ကုန္ျပီ...စိတ္တိုဘို႕ ေကာင္းလိုက္တာ ဆိုျပီး ေအာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အခန္းတံခါးကို ဒုန္းခနဲ ျမည္ေအာင္ေဆာင့္ ပိတ္ျပီး ေက်ာင္းသြားဘို႕ အေလာတၾကီးနဲ႕ ျပင္ဆင္ေနခဲ့ပါတယ္။ (မွတ္ခ်က္။ ကိုရီးယားမွ အထက္တန္းေက်ာင္း၊ အလယ္တန္းေက်ာင္းမ်ားမွာ ေက်ာင္းေနာက္က်လွ်င္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အျပစ္ေပးတတ္ပါသည္။) အားလံုးျပင္ဆင္ျပီး ေက်ာင္းသြားဘို႕ အိမ္ကထြက္မည္အလုပ္တြင္ ကၽြန္မေနာက္ကေန အေမ့အသံကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။

"သမီး~~ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြယ္...အေမ သိပ္ေနမေကာင္းလို႕ပါ။ "

"ဒီတခါလည္း အေအးမိျပန္ၿပီလား..အေအးကလည္း မိဘဲ မိႏိုင္လြန္းတယ္။ "

"ေနာက္က်မွ ႏႈိုးမိတဲ့အတြက္ အေမ စိတ္မေကာင္းပါဘူး......ဒီမွာ သမီးအတြက္ ထမင္းဘူး ယူသြားဦးေနာ္။ "

ကၽြန္မက ေက်ာင္းကလည္းေနာက္က် စိတ္ကလည္းတိုေနေတာ့ အေမ လွမ္းေပးတဲ့ ထမင္းဘူးကို ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ပစ္ခ်ျပီး ေတာ္ၿပီ..မစားေတာ့ဘူး..ေက်ာင္းဘဲ သြားေတာ့မယ္ ..ဆိုျပီး ကၽြန္မ အိမ္မွ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အေမ့ကို ဂရုမစိုက္ဘဲ ကၽြန္မ ေက်ာင္းသြားမယ့္ လမ္းကို ေျပးထြက္လာရင္း ေနာက္ကို တခ်က္ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေမဟာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေလး ကၽြန္မ ပစ္ခ်ခဲ့တဲ့ ထမင္းဘူးကို ျပန္လည္ ေကာက္ယူေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အေမ့မ်က္ႏွာက တကယ္ဘဲ ျဖဴစြတ္ေနတာကိုလည္း ေတြ႕လုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမက အျမဲတမ္း ဖ်ားနာေနက်မို႕ ကၽြန္မလည္း သိပ္ စိတ္မပူဘဲ ေက်ာင္းသို႕သာ ဦးတည္ျပီး သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ေက်ာင္းစတတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သတင္းတစ္ခုကို သိရပါတယ္။ ဒီအပတ္ စေနေန႕ကို ေလ့လာေရးခရီး ထြက္ရပါမယ္တဲ့။ ကၽြန္မလည္း အရမ္းကို သြားခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕လည္း အတူတူ ေလွ်ာက္လည္ခ်င္သလို ဆင္းရဲျခင္းဆိုတာကိုလည္း တခဏေလာက္ ေမ့ထားခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္တခုက အျမဲတမ္း အိပ္ယာထဲ လဲေနတဲ့ အေမ့ကို လည္း ခဏေလာက္ ေမ့ထားျပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေဆာ့ကစားခ်င္ပါတယ္။ ညေန ေက်ာင္းဆင္းလို႕ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမ့ကို ထံုးစံအတိုင္း အိပ္ယာထဲမွာ လွဲေနတာကို ျမင္ရပါတယ္။ အေမ့ကို ျမင္တာနဲ႕ စိတ္ထဲမွာ မေၾကနပ္ခ်က္ေတြ ေပၚလာေတာ့တာပါဘဲ။ အေမကေတာ့ ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့ ကၽြန္မကို ျပံဳးျပံဳးေလး လွမ္းၾကည့္ျပီး သမီးေလး....ျပန္လာျပီလား လို႔ေမးပါတယ္။ အေမက ေမးတာကို ျပန္မေျဖဘဲ

"အေမ...ဒီအပတ္ စေနေန႕ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေလ့လာေရးခရီးထြက္တာ သမီးလည္း လိုက္ခ်င္တယ္.... ပို႕ေပးေနာ္။ "

"ဟင္..ေလ့လာေရးခရီး...ဟုတ္လား သမီး...ဘယ္ေလာက္ကုန္မွာတဲ့လဲကြယ္။ "

အေမက ကုန္က်စရိတ္ကို အရင္ေမးတယ္။ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မတို႕ မိသားစု အေျခအေနေၾကာင့္ သြားရေကာင္းမလား မသြားရေကာင္းမလား ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္ေနျပီးမွ ၈ ေသာင္းပါ..အေမ လို႕ ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။ (မွတ္ခ်က္။ကိုရီးယားႏိုင္ငံသည္ ေငြေၾကးေဖာင္းပြေသာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္သည္။) ကၽြန္မအေျဖကို ၾကားေတာ့ ကၽြန္မအေမက ၈...၈ေသာင္းၾကီးမ်ားေတာင္ ဟု ျပန္၍ေမးသည္။ ကၽြန္မက အေမ့ကို အသံက်ယ္ၾကီးႏွင့္ ဘာလဲ...၈ေသာင္းေတာင္ မရွိဘူးလား ဟူ၍ ျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဒီလို ဆင္းရဲတာမ်ိဳးကို အရမ္းမုန္းပါတယ္။ လူတန္းေစ့ မေနႏိုင္တဲ့ ကၽြန္မဘ၀ကို စဥ္းစားမိတိုင္း စိတ္ပ်က္အားငယ္မိပါတယ္။ အေမ့ကိုလည္း မုန္းတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ မိသားစု၀င္ဟာ အေမတစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အမွန္တရားကိုလည္း မုန္းမိပါတယ္။ အေမက ခဏတာ သက္ျပင္းခ်ျပီး ေစာင္ေအာက္ကေန ဘဏ္စာအုပ္တစ္ခုကို ထုတ္ေပးပါတယ္။ ဒီမွာ အေမ တစ္ျပားႏွစ္ျပား စုထားတဲ့ ေငြေလးေတြ....ဒီထဲကေန ၈ေသာင္းထုတ္ျပီးသြားေခ်။ ကၽြန္မေမြးကတည္းကစျပီး ပထမဆံုးအၾကိမ္ ျမင္ဘူးတဲ့ ဘဏ္စာအုပ္ကို ၾကည့့္ျပီး ေက်နပ္စြာ ျပဳံးလုိက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အေမ့ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းေတာင္ မေျပာဘဲ ျမိဳ႕ထဲမွာ ရွိတဲ့ ဘဏ္ကို အေျပးေလး သြားခဲ့ပါတယ္။

ဘဏ္စာအုပ္ကို ျဖန္႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၀သိန္းရွိေနတာကို ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ အရမ္းကို ပမာဏမ်ားတဲ့ ေငြပါဘဲ။ ဒီအခ်ိန္အထိ ဒီေငြေတြကို ဘာလို႕ မသံုးတာပါလိမ့္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ အေမ့ကို နည္းနည္း အျမင္ကတ္မိလိုက္ပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ေလ့လာေရးခရီးအတြက္ ၈ေသာင္းထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ဘဏ္ထဲမွာ ၉သိန္း၂ေသာင္းက်န္ပါေသးတယ္။ ၉သိန္း၂ေသာင္းေတာင္ ရွိတာ ထပ္ထုတ္လဲ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဆိုတဲ့ အေတြး၀င္လာခဲ့ပါတယ္။ ခုေခတ္က လူတိုင္း လက္ကိုင္ဖုန္းကိုင္ေနတဲ့ ေခတ္ျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္မမွာ လက္ကိုင္ဖုန္းမရွိတာကို သတိရမိတာနဲ႕ လက္ကိုင္ဖုန္းေကာင္းေကာင္း တစ္ခု ၀ယ္ဘို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါနဲ႕ ဘဏ္ထဲကေန ေနာက္ထပ္ ၄သိန္း ထုတ္လိုက္ပါတယ္။ အနီးအနားမွာ ရွိတဲ့ လက္ကိုင္ဖုန္းအေရာင္းဆိုင္ကို သြားျပီး ေနာက္ဆံုးေပၚ လက္ကိုင္ဖုန္းတစ္ခု ၀ယ္လုိက္တယ္။ ေပ်ာ္လိုက္တာေလ..ကၽြန္မဘ၀မွာ တခါမွ မရဘူးတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ိဳးကို ကၽြန္မ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ဖုန္းအသစ္ကေလးကို ကိုင္ျပီး ျမိဳ႕ထဲကို ေလွ်ာက္လည္ေနခဲ့မိတယ္။ အဲဒီမွာ အေရာင္အေသြးေတြကလည္း စံု၊ ဒီဇိုင္းေတြကလည္း မိုက္တဲ့ အ၀တ္အစားလွလွေလးေတြကို ျမင္ေတာ့ ကၽြန္မ ၀ယ္ခ်င္ျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႕ ဘဏ္ကို ေနာက္တစ္ခါ ထပ္သြားျပီး ၂သိန္းထပ္ထုတ္လိုက္တယ္။ အကၤ်ီေတြအမ်ားၾကီး ၀ယ္လိုက္တယ္။ တထည္ျပီး တထည္ စမ္း၀တ္လိုက္ မွန္ၾကည့္လိုက္နဲ႕ အရမ္းကို ေက်နပ္ေနခဲ့တယ္။ မွန္ၾကည့္ေနရင္းက သေဘာမက်စရာတစ္ခု မ်က္စိထဲကို ၀င္လာတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အေမ ညွပ္ေပးတဲ့ ဆံပင္ပံုစံၾကီးပါဘဲ။ ေတာဆန္ျပီး ပံုတုန္းလုိက္တာ လြန္ေရာ။ ဒီဆံပင္ပံုစံကို ေျပာင္းဘို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္တေခါက္ ဘဏ္ကို သြားတယ္။ ၅ေသာင္းထပ္ျပီး ထုတ္လိုက္တယ္။ ဆံပင္ပံုစံ လွလွေလး ညွပ္တယ္။ ကဲ...အားလံုး အိုေကျပီ။ စေနေန႕ ေလ့လာေရး ခရီးထြက္ရန္ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ၀ယ္ဘို႕သာ လိုအပ္ေတာ့တာမို႕ ကၽြန္မ ဘဏ္ထဲမွာ က်န္တဲ့ ေငြေတြနဲ႕ လိုအပ္တာေတြအားလံုးကို စြတ္၀ယ္ခဲ့ပါတယ္။ အားလံုး၀ယ္ျပီးေတာ့ ၉ေသာင္းသာ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မလည္း သူမ်ားနည္းတူ ၀တ္ႏိုင္စားႏိုင္ျပီမို႕ အတိုင္းထက္အလြန္ ၀မ္းသာေနခဲ့မိပါတယ္။ ကၽြန္မၾကိဳက္တာေတြအားလံုး လုပ္ျပီးျပီျဖစ္၍ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေသာ အိမ္သို႕ ေျခလွမ္းခဲ့ပါတယ္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမအိပ္ေနတာကို ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ အဟြန္း..အဟြန္း ကၽြန္မ တမင္တကာ အသံျပဳလုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္မအသံကို ၾကားေတာ့ အေမ ႏိုးလာတယ္။ ကၽြန္မလည္း အေမ့ကို ဘဏ္စာအုပ္ေလး ျပန္ေပးလုိက္ေတာ့ အေမက ဘဏ္ထဲ ေငြဘယ္ေလာက္က်န္သည္ကိုပင္ ၾကည့္မေနဘဲ ဘဏ္စာအုပ္ေလးကို ေစာင္ေအာက္ထဲ ထိုးထည့္ထားလုိက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ဘဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့တဲ့ စေနေန႕ကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ လွလွပပ သားသားနားနား ၀တ္စားသြားတဲ့ကၽြန္မကို သူငယ္ခ်င္းေတြက အားက်ေနတာကို ျမင္ျပီး ကၽြန္မ ေက်နပ္ေနမိပါတယ္။ ၂ညအိပ္၃ရက္ခရီးကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီရက္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ ဆင္းရဲျခင္းနဲ႕ အျမဲတမ္းမမာေနေသာ အေမ့ကို ခဏတာ ေမ့ထားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တဲ့ ေန႕ရက္ေတြေပါ့။

ခုေတာ့ ၂ညအိပ္ ၃ရက္ခရီးဟာ ျပီးဆံုးခဲ့ပါျပီ။ ဒီလို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္နဲ႕ ျပီးဆံုးသြားခဲ့ပါျပီ။ ထပ္မံျပီး စိတ္ပ်က္စိတ္ညစ္စရာေကာင္းေသာ အိမ္ကို ျပန္ရအံုးမွာပါလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ ကၽြန္မ ေျခလွမ္းေတြ ေလးေနခဲ့ပါတယ္။ ေျခလွမ္းေလးေလးနဲ႕ဘဲ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္တာနဲ႕ ကၽြန္မက အေမ...သမီး ျပန္လာျပီ။ ဟု ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ၾကီးဟာ ထူးဆန္းအံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ထပ္ျပီး အေမ..သမီး ျပန္လာပါျပီဆိုေနမွ ဟူ၍ ထပ္မံ ေအာ္လိုက္တယ္။ ဒါလည္း ဘာအသံမွ မၾကားတာနဲ႕ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္တိုသြားတယ္။ စိတ္တိုတိုနဲ႕ အိပ္ခန္းတံခါးကို ဒုန္းခနဲ ျမည္ေအာင္ ေစာင့္ ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အေမက အိပ္ယာထဲမွာ လွဲေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ အျမဲတမ္း ကၽြန္မ ျပန္လာလွ်င္ ျပံဳးျပီး ၾကိဳတတ္တဲ့ အေမက ယခု ကၽြန္မ ျပန္လာတာကို ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာခဲ့ေပ။ ကၽြန္မ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားၾကီး သံုးခဲ့လို႕ အေမ စိတ္ဆိုးေနတယ္ အထင္ႏွင့္ အေမ့ကို လႈပ္ႏႈိးလုိက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ အေမ့ တစ္ကိုယ္လံုး ေအးစက္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ခန္းေျခာက္ခဲ့ျပီ ျဖစ္တဲ့ မ်က္ရည္ေတြဟာ ထူဆန္းစြာဘဲ က်ဆင္းလာခဲ့သလို ကၽြန္မရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြဟာလည္း ရပ္တန္႕သြားမတတ္ လန္႕သြားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဒီေလာက္မုန္းခဲ့တဲ့ အေမ ေအးစက္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မ အရမ္းကို ၀မ္းနည္းခဲ့ရပါတယ္။ ယံုလည္း မယံုႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႕ အေမ့ကို အတင္း လႈပ္၍သာ ႏႈိးေနခဲ့မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမဟာ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ႏႈိးႏႈိး ႏိုးထမလာခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႕ ေစာင္ထဲက ဘဏ္စာအုပ္ကို ယူျပီး အေမ့ မ်က္စိနားကို ကပ္ကာ အေမ...သမီး ေနာက္ကို ဒီလို မလုပ္ေတာ့ပါဘူး ....ဒီလိုဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး...မ်က္စိေလး ဖြင့္ၾကည့္ပါ အေမရယ္....ဆုိျပီး ကၽြန္မ ေအာ္ဟစ္ငိုေနခဲ့မိပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ဘဏ္စာအုပ္ထဲက တစံုတခု ထြက္က်လာတာကို ျမင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အေမ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစာပါဘဲ။ ကၽြန္မ မရဲတရဲနဲ႕ ျဖန္႕ၾကည့္မိပါတယ္။

ဒီစာကို ဖတ္ျပီးတဲ့ အခါမွာ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ မုန္းတီး စက္ဆုတ္လာမိပါတယ္။ အေမ့ကို မုန္းခဲ့တာထက္ အဆ၁ေထာင္ ၁ေသာင္းမက ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ မုန္းတီးမိပါတယ္။ သမီး သုံးခဲ့တဲ့ ေငြေတြက ခြဲစိတ္ခေတြ..ခြဲစိတ္ခေတြ အေမရယ္ ဘာလို ေစာေစာက မေျပာခဲ့တာလဲ။ သမီးလုိ အေမ့ ေစတနာကို နားမလည္တဲ့ လူကို ဒီေလာက္ေတာင္ ခ်စ္ရလား။ ေနာက္ဆို ေက်ာင္းသြားဘို႕ ႏႈိးေပးတဲ့ အေမ့ အသံကို လည္း မၾကားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အေမ ထုတ္ေပးတဲ့ ထမင္းဘူးေလးကိုလည္း မစားႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အိပ္ယာထဲမွာ လွဲေနတဲ့ အေမ့ကိုေတာင္ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အသိေတြနဲ႕ ကၽြန္မ ရူးမတတ္ ၀မ္းနည္းခံစားေနရပါတယ္။ အေမရယ္ ေနာင္ဘ၀ဆိုတာရွိခဲ့ရင္ သမီး အေမနဲ႕ ျပန္ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။ အေမ့ကို မေပးခဲ့ရတဲ့ သမီးရဲ႕ ေမတၱာေတြကိုလည္း ေပးခ်င္ပါတယ္။ ဒီလို အေတြးေတြကို ေတြးရင္း ကၽြန္မ အေတာ္ၾကာေအာင္ ငိုျပီးမွ အေမ့ကို တစ္ခါမွ မေျပာဘူးတဲ့ စကားေလး တစ္ခြန္းကို ေျပာဘို႕ သတိရခဲ့ပါတယ္။ သတိရရခ်င္း ကၽြန္မ အေမ့ကို ၾကည့္ျပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။

"အေမ.....သမီးလည္း အေမ့ကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ "

အေမနဲ႕ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္တဲ့ အခါမွာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေမ့ကို စိတ္ဆိုးမိတဲ့ အခါမွာ ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေမ့ကို နာၾကည္းမိတဲ့ အခါမွာ ဒီစာေလးကို ျပန္သတိရျပီး စိတ္ထားေလးေတြကို ေျပာင္းႏိုင္ၾကပါေစ။ အေမေတြအားလံုးဟာ ကိုယ့္သားသမီးကို အသက္နဲ႕ရင္းျပီး ခ်စ္ခင္တယ္ဆိုတာကို သတိရေစဘို႕ ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတဲ့ ကိုရီးယား ၀ထၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလို မိန္းကေလးမ်ာကိုေတာ့ အမ်ိဳးသာမ်ားက သိပ္ျပီး မႏွစ္သက္ၾကပါဘူတဲ့။ လူတစ္ကိုယ္ အၾကိဳက္တစ္မ်ိဳးမို႕ မတူႏိုင္တဲ့ အခ်က္ေတြလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေယဘူယ် သေဘာတရားကို ေဖာ္ျပထားတာမို႕ တစ္ေခါက္ေလာက္ ေလ့လာတာလည္း မွားတယ္ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ဒီစာကို ဖတ္မိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကေတာ့ ကိုယ္ဟာ ဒီ ၁၁မ်ိဳးထဲမွာ မပါဘို႕ ေရွာင္သင့္တာ ေရွာင္ႏိုင္တာေပါ့ေနာ္။

ဒီလို ေယာကၤ်ားအမ်ိဳးအစားမ်ားကိုေတာ့ မိန္းကေလးမ်ားက မႏွစ္သက္ၾကပါဘူးတဲ့။ ဒါဟာလည္း လူတစ္ကိုယ္ အၾကိဳက္တစ္မ်ိဳးမို႕ မိန္းကေလးအားလံုးဟာ ဒီလိုပါလို႕ေတာ့ ေျပာလို႕မရပါဘူး။ အရင္တစ္ေခါက္ ေရွာင္သင့္ေသာမိန္းမမ်ား အေၾကာင္းေရးတုန္းက အစ္ကို တစ္ေယာက္က မွ်မွ်တတ ေရးပါဆိုလို႕ ခုတခါေတာ့ အားလံုးကို ၁၁ခ်က္စီ ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။

၁. နံပါတ္ ၁ ပံုကို ၾကည့္ခ်င္းအားျဖင့္ သိရွိႏိုင္တာကေတာ့ ဒီလိုပါ။ အကယ္၍ အလုပ္သေဘာအရဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥနဲ႕ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ အသိမိတ္ေဆြမ်ားနဲ႕ ေတြ႕ဆံုရတဲ့ အခါမ်ား ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒီလို ေတြ႕ဆံုတဲ့ အခါမွာ အခ်င္းခ်င္း ထိုင္ရင္း စကားေျပာတဲ့ ပံုစံကို ၾကည့္ျပီး တဘက္သူရဲ႕ ကိုယ့္အေပၚမွာ ထားတဲ့ စိတ္ထားကို ခန္႕မွန္းလို႕ ရႏိုင္ပါတယ္။ တဘက္လူက ဒီပံုေလးထဲက အမ်ိဳးသားလို ကိုယ့္ဘက္ကို ကိုင္းျပီး ေျပာတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ သေဘာထားေတြကို ေထာက္ခံေနတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္ျပီး ကိုယ္နဲ႕လည္း တကယ့္ကို ခင္မင္ ရင္းႏွီးခ်င္တဲ့ စိတ္လည္း ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို မဟုတ္ဘဲ တဘက္လူက ပံုေလးထဲက အမ်ိဳးသမီးလိုမ်ိဳး ေနာက္ကို ယိမ္းျပီး ေျပာေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလူဟာ ကိုယ္နဲ႕ သေဘာထား အနည္းငယ္ ကြဲလြဲေနတာမ်ိဳး ျဖစ္တတ္သလို ကိုယ့္ကို သတိထားျပီး ဆက္ဆံေနတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္တဲ့။

၂. နံပါတ္ ၂ ပံုကို ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဒီလိုသိႏုိင္ပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႕စကားေျပာေနရင္းကေနျပီး ထိုင္ခံုမွာမွီ ေျခေထာက္ကိုကားထားတတ္တဲ့ လူအခ်ိဳ႕ကိုလည္း ျမင္ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို လုပ္လိုက္တဲ့ လူရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုကို သိပ္အထင္ၾကီးေနတာမ်ိဳး၊ ဒီ စကား၀ိုင္းမွာေတာ့ ငါသာလွ်င္ အဓိကလို႕ ထင္တတ္သူမ်ား ျဖစ္တတ္ပါတယ္တဲ့။ ဒါ့အျပင္ ကိုယ္နဲ႕ စကားေျပာေနရင္း ဒီပံုေလးထဲကလို လုပ္တတ္သူမ်ားက ကိုယ့္ကို အနည္းနဲ႕ အမ်ား အထင္ေသးေနတယ္ ဆိုတာကိုလည္း သိႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မအထင္ေတာ့ တဘက္လူနဲ႕ စကားေျပာေနတုန္း ဒီလို အျပဳအမူမ်ိဳးကို လုပ္တာဟာ ရုိင္းျပတယ္လို႕ ထင္မိပါတယ္။

၃. နံပါတ္ ၃ မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးလိုမ်ိဳး စကားေျပာေနရင္းကေန ရုတ္တရက္ လက္ပိုက္တတ္တာမ်ိဳးကိုလည္း ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အနည္းနဲ႕ အမ်ား ျမင္ေတြ႕ႏိုင္မွာပါ။ ဒါကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သိႏိုင္တာကေတာ့ သူဟာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ သက္ေတာင့္သက္သာမရွိဘူးဆိုတာပါဘဲ။ အဲဒီလို စကားေျပာရင္း လက္ပိုက္ျခင္းဟာ သူ႕မွာ အဆင္မေျပမႈ တခုခု ရွိတယ္ဆိုတာကို ေဖာ္ျပတာနဲ႕ တူပါတယ္တဲ့။ လူေတြဟာ စိတ္မေၾကနပ္မႈရွိလို႕ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ တခုခုကို အလိုမက်တဲ့ အခါမွာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီလို လက္ပိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ေဖာ္ျပတတ္ပါတယ္တဲ့။



၄. ပံုနံပါတ္ ၄ မွာ ေဖာ္ျပထားသလို စကားေျပာေနရင္းနဲ႕ စားပြဲကုိ လက္နဲ႕ ေထာက္ထားတဲ့ လူကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ဒီလို အခ်က္ေတြကို သတိျပဳႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုလူမ်ိဳးဟာ သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ အခြင့္အာဏာ ရွိသူလို႕ ယံုၾကည္မႈ ျပင္းထန္သူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ငါဟာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူဘဲဆိုတာကို ေဖာ္ျပေနတာနဲ႕ တူပါတယ္တဲ့။



၅. ပံုနံပါတ္ ၅မွာလို စကားေျပာရင္းနဲ႕ ခါးေထာက္ထားတတ္တဲ့ လူမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ဘူးၾကမွာပါ။ ဒီလို လူမ်ားကေတာ့ သူတို႕နဲ႕ စကားေျပာေနသူမ်ားထက္ အထက္စီးက ရွိေၾကာင္း ယံုၾကည္ေနသူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈလည္း ရွိသလို ငါမမွားဘူး၊ ငါမွန္တယ္ဆိုျပီး ေတြးထင္ေနတတ္တဲ့ အခါမွာ လူေတြဟာ ဒီလို ခါးေထာက္တတ္ၾကပါတယ္တဲ့။ ဒီလို အခ်ိန္မွာ သူနဲ႕ သြားျပီး မညင္းခုံတာ ေကာင္းတာေပါ့ေနာ္။



၆. တခါတေလမွာ ပံုနံပါတ္၆ထဲကလို လက္ေနာက္ပစ္ေနတတ္တဲ့ လူမ်ိဳးကို ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို လူမ်ားကေတာ့ ငါ့အနားကို မလာနဲ႕လို႕ ေျပာေနတာနဲ႕ တူပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိန္လံုး လက္ေနာက္ပစ္ေနတတ္တဲ့ အက်င့္က တကယ္ေတာ့ သိပ္မေကာင္းလွပါဘူးတဲ့။ ဒီလို လက္ေနာက္ပစ္ေနျခင္းဟာ အထက္လူၾကီးရဲ႕ ေမာက္မာတယ္ဆိုတဲ့အထင္အျမင္ လြဲမွား မႈကို ခံရတတ္ပါတယ္တဲ့။ သတိထားသင့္တဲ့ အျပဳအမူလို႕ ျမင္ပါတယ္။



၇. စကားေျပာေနရင္းနဲ႕ ပံုနံပါတ္ ၇ထဲကလို လက္ႏွစ္ဘက္ကို ယွက္ထားရင္း လက္မကို ေထာင္ထားတတ္တဲ့ ပံုစံကေတာ့ သူနဲ႕ စကားေျပာေနသူကိုဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ စကားေျပာေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာကိုဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေကာင္းဘက္က ျမင္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးကို ေဆာင္ေနပါတယ္တဲ့။



၈. ပံုနံပါတ္ ၈ မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ အျပဳအမူကေတာ့ ဒီလို သေဘာကို ေဆာင္ပါတယ္တဲ့။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ အရမ္းျပင္းထန္ ေနတယ္ဆိုတာကို ေဖာ္ျပေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။



၉. တဘက္လူဟာ ပံုနံပါတ္ ၉ မွာ ေဖာ္ျပထားသလို လည္ပင္းကို တုိ႕လိုက္ထိလိုက္၊ ဆြဲၾကိဳးကို ကိုင္လိုက္နဲ႕ လုပ္တာကေတာ့ သူဟာ အဆင္မေျပမႈတစ္ခုခုကို ခံစားေနရတယ္ဆိုတာကို ေဖာ္ျပျခင္းပါတယ့္။ တဘက္လူကို သံသယ၀င္တာတို႕ မေကာင္းတာတစ္ခုခု ျဖစ္ေတာ့မွာဘဲဆိုတဲ့ စိတ္မခ်တဲ့ စိတ္မေတြ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အခါမွာ ဒီလို လုပ္တတ္ပါတယ္တဲ့။ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာ မင္းသမီးမ်ားက တခါတေလ တခုခု ျဖစ္ေတာ့မယ္ထင္တဲ့ အခါမွာ ဒီလို လည္ပင္းကို တို႕ထိတာမ်ိဳးကို ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။



၁၀. ကိုယ္နဲ႕ စကားေျပာေနတဲ့လူဟာ ပံုနံပါတ္ ၁၀ မွာ ျပထားသလို ေျခေထာက္ကို ခ်ိတ္ျပီး လႈပ္ရမ္းေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒါဟာ ကိုယ့္ကို သိပ္သေဘာမက်ဘူးဆိုတာကို ေဖာ္ျပေနတာပါဘဲ။ ကိုယ့္ကို သိပ္ျပီး စိတ္ထဲ မေတြ႕ဘူးဆိုတာကို သိျပီဆိုရင္ေတာ့ ေရွာင္သင့္တဲ့ စကားေတြ အျပဳမူေတြကို ေရွာင္ျပီး ဆက္ဆံရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းမွာေပ့ါေနာ္။



၁၁. ရပ္ေနရင္းနဲ႕ ပံု ၁၁ ထဲကလို ေျခေထာက္ခ်ိတ္ထားတာကေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ သူဟာ သက္ေတာင့္သက္သာရွိျပီး အပူအပင္ မရွိဘူးဆိုတာကို ေဖာ္ျပတာပါတဲ့။



၁၂. ပံုနံပါတ္ ၁၂မွာလို ရပ္ေနရင္းကေန ေျခဖ်ားေလးကို ေကာ့ထားတာကေတာ့ စိတ္အေျခအေန ေကာင္းေနတယ္ဆိုတာကို ေဖာ္ျပတာပါတဲ့။ စိတ္ၾကည္လင္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ အခါမွာ လူေတြဟာ ဒီလို လုပ္တတ္ပါတယ္တဲ့။



ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ မတူညီတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ သဘာ၀ေတြရွိတာေၾကာင့္ ယခု ေဖာ္ျပေပးလိုက္တဲ့ ေျခဟန္လက္ဟန္ေတြရဲ႕ ဆိုလိုခ်က္ေတြဟာ တေသြမတိမ္း မတူညီတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းမြန္တဲ့ ဆက္ဆံေရးကို ရရွိဘို႕ လူေတြကို အကဲခတ္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ အနည္းနဲ႕ အမ်ား အေထာက္အကူ ေပးမယ္လို႕ ထင္ျမင္မိတဲ့ အတြက္ ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။

၁. ၁ပံုေလးကို ေရြးခ်ယ္သူမ်ားကေတာ့ ကိုယ္တုိင္ရဲ႕ အေတြးကို သိုသိုသိပ္သိပ္ေနတတ္ေသာ၊ စိတ္ခံစားလြယ္ေသာ၊ ခ်ိဳသာေသာ စိတ္ထားကို ပိုင္ဆိုင္ထားသူမ်ားျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ၁ပံုေလးကို ေရြးခ်ယ္သူမ်ားကေတာ့ ကိုယ္ကိုတိုင္ေရာ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ပတ္သက္ျပီးေတာ့ သူမ်ားေတြထက္ပိုျပီး စိတ္ေသာကေရာက္တတ္ စိတ္ပင္ပန္းတတ္သူပါတဲ့။ သူမ်ားေတြနဲ႕ ေရာေရာေႏွာေႏွာ ေနရတာကို မႏွစ္သက္လို႕ သူမ်ားေတြနဲ႕ အလာပသလာပ ေျပာတာထက္ တစ္ေယာက္တည္း ေနရတာကို ႏွစ္သက္ပါတယ္တဲ့။ ဒါ့အျပင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ဆက္ဆံတဲ့ အခါမွာလဲ အျမဲတမ္း အေလးထား ဆက္ဆံတတ္တာမို႕ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ႕ စိတ္ခ်ယံုၾကည္မႈကို ရရွိႏိုင္ပါတယ္တဲ့။ သင္က တစ္ေယာက္တည္း ေနရတာကို ႏွစ္သက္လို႕ ဘယ္ေလာက္ဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ေနေန ဘယ္ေတာ့မွ တစ္ေယာက္တည္းေနရတာကို ပ်င္းရိညည္းေငြ႕တယ္လို႕ ဘယ္ေတာ့မွ မထင္တဲ့ စရိုက္လကၡဏာကို ပိုင္ဆိုင္သူမ်ားပါတဲ့။



၂. ၂ပံုေလးကို ေရြးခ်ယ္သူမ်ားကေတာ့ လြတ္လပ္မႈကို ႏွစ္သက္တတ္ေသာ၊ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈကို မႏွစ္သက္ေသာ၊ သူတပါးကို တြယ္ဖက္မေနတတ္ေသာသူမ်ားျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ၂ပံုေလးကို ေရြးခ်ယ္သူမ်ားကေတာ့ ကိုယ္ကိုတိုင္ရဲ႕ ဘ၀ခရီးလမ္းကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အေႏွာင္အဖြဲ႕ကင္းကင္းနဲ႕ ေရြးခ်ယ္ခ်င္သူမ်ားျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ဒီ့အျပင္ အလုပ္ခြင္ထဲမွာအျပင္ အားလပ္ခ်ိန္ကို အသံုးခ်တဲ့အခါမွာလည္းေကာင္း ေနရာတိုင္းမွာ အႏုပညာဆန္ဆန္ လုပ္ကိုင္တတ္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ လြတ္လပ္မႈကို အလြန္ႏွစ္သက္တဲ့ အတြက္ တခါတေလမွာေတာ့ သင့္ပတ္၀န္းက်င္မွ လူမ်ားရဲ႕ သေဘာထားနဲ႕ လံုး၀ဆန္႕က်င္တဲ႕ အလုပ္မ်ားကိုလည္း လုပ္ကိုင္တတ္ပါတယ္တဲ့။ သင္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ အေတြးအေခၚေတြနဲ႕ ျပင္းထန္ေနတဲ့ အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ သူမ်ားလုပ္တုိင္း လုိက္လုပ္ေလ့မရွိဘဲ ကိုယ္ပိုင္ စတိုင္လ္နဲ႕ကိုယ္ေနတတ္သူမ်ားပါတဲ့။



၃. ၃ပံုေလးကို ေရြးခ်ယ္သူမ်ားကေတာ့ တက္ၾကြရႊင္လန္းေသာ၊ သြက္လက္ဖ်တ္လတ္ေသာ၊ ပြင့္လင္းေသာသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္တဲ့။ ဒါ့အျပင္ ႏွစ္သက္ျပီး စိတ္၀င္စားတဲ့ အလုပ္ဆိုရင္ အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ အလုပ္ျဖစ္ေနရင္ေတာင္ ေၾကာက္ရြံ႕မႈ နည္းနည္းေလးမွ မရွိဘဲ လုပ္တတ္တဲ့လူမ်ားလည္း ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ဒီ့အျပင္ ဘယ္အလုပ္ကိုမဆို ေခါင္းေဆာင္လုပ္ကိုင္ရတာကို ႏွစ္သက္သူမ်ားလည္း ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ဒီလို ဦးေဆာင္လုပ္ကိုင္တိုင္း သင့္ရဲ႕ တက္တက္ၾကြၾကြ ဦးေဆာင္တတ္တဲ့ စရိုက္လကၡဏာက ပိုျပီး လင္းလက္ ေတာက္ေျပာင္ပါတယ္တဲ့။



၄. ၄ပံုေလးကို ေရြးခ်ယ္သူမ်ားကေတာ့ လက္ေတြ႕ဆန္ေသာ၊ လူတကာနဲ႕ သင့္တင့္မွ်တေအာင္ေနတတ္ေသာ၊ ဆက္ဆံေရးေကာင္းမြန္ေသာ သူမ်ားျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ သင္ကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ေနတာထက္ လက္ေတြ႕က်တဲ့ ဘ၀ကို အေလးထားသူမ်ား ျဖစ္သလို အခ်စ္မွာလည္း ရႈတ္ရႈတ္ေထြးေထြးကို မႏွစ္သက္ဘဲ သာမန္ လူမ်ိဳးကိုသာ ခ်စ္ခ်င္ပါတယ္တဲ့။ ျပႆနာအားလံုးကိုလည္း လက္ေတြ႕က်က်ဘဲ ဆင္းစားတတ္တဲ့ လူမ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။ သင့္ေၾကာင့္မလို႕ ပတ္၀န္းက်င္မွ လူေတြက လက္ေတြ႕ဆန္ျခင္းနဲ႕ လြတ္လပ္မႈကို ခံစားသိရွိႏိုင္ပါတယ္တဲ့။ ဒီ့အျပင္ သင့္ကို သင့္ ပတ္၀န္းက်င္က ၾကင္နာေႏြးေထြးတတ္သူလို႕ အသိအမွတ္ျပဳတာကိုလည္း ခံရသူပါတဲ့။ ေတာက္ပလြန္းတဲ့ အျပင္အဆင္တို႕ ေခတ္ဆန္လြန္းတာတို႕ကို မႏွစ္သက္လို႕ အျမဲတမ္း သန္႔ပ်ံ႕သန္႕ရွင္ျပီး က်က္သေရရွိတဲ႔ အ၀တ္အစားကိုဘဲ ၀တ္စားတတ္သူမ်ားလည္း ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။



၅. ၅ပံုေလးကို ေရြးခ်ယ္သူမ်ားကေတာ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္က်က် ေဆာင္ရြက္တတ္သူ၊ ကိုယ့္ကိုကို ယံုၾကည္မႈအျပည့္ရွိသူ၊ အရာအားလံုးကို အသံုးက်က် အသံုးခ်တတ္သူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ သင္ကေတာ့ အားလံုးထက္ ကိုယ့္ကိုကို ယံုၾကည္သူ ျဖစ္ျပီး အမွတ္တမဲ့ ၾကံဳေတြ႕လာတဲ့ ကံေကာင္းမႈထက္ ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးလို႕ ရရွိတဲ့ ကံေကာင္းမႈကို ပိုမို ယံုၾကည္တတ္သူပါ။ သင္ကေတာ့ ၾကံဳေတြ႕လာတဲ့ အခက္အခဲအားလံုးကို လက္ေတြ႕က်က် လြယ္ကူရွင္းလင္းတဲ့ နည္းလမ္းေတြနဲ႕ ေျဖရွင္းတတ္ပါတယ္တဲ့။ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာလည္း အျမဲတမ္း တန္ဖိုးရွိရွိေနထိုင္တတ္သူပါ။ ဒီလို အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြက သင့္ကို မွီခိုအားကိုးေလာက္တဲ့လူလို႕ သတ္မွတ္ၾကပါသတဲ့။ အဲဒီလို အသိအမွတ္ျပဳျခင္းခံရလို႕လည္း ပိုျပီး ၾကိဳးစားလုပ္ရမယ့္ တာ၀န္ေတြ ပိုမ်ားလာတတ္ပါတယ္တဲ့။ သင့္ပတ္၀န္းက်င္မွ လူေတြက သင့္ကို ကိုယ့္ကိုကို အရမ္းယံုၾကည္တတ္သူရယ္လို႕ ေျပာၾကတဲ့ အခါလည္း ရွိပါတယ္တဲ့။ သင္ဟာ အလုပ္တစ္ခု သင္ေတြးထားသလို ျဖစ္မလာခင္အထိေတာ့ ကိုယ့္ကိုကို ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈ မရွိပါဘူးတဲ့။



၆. ၆ပံုေလးကို ေရြးခ်ယ္သူမ်ားကေတာ့ ေႏြးေထြးတဲ့ အသည္းႏွလံုးပိုင္ရွင္ျဖစ္ျပီး အေလးအနက္ထားျပီး ေဆာင္ရြက္တတ္တဲ့ စရိုက္လကၡဏာကို ပိုင္ဆိုင္ထားသူမ်ာ ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ဒီပံုေလးကို ေရြးခ်ယ္သူမ်ားကေတာ့ အလုပ္တိုင္းကို ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕စြာ လုပ္ကိုင္တတ္ပါတယ္တဲ့။ လူမႈဆက္ဆံေရးလည္း ေကာင္းမြန္သလို လြတ္လပ္မႈကို လိုလားသူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ သင္ဟာ ဘ၀မွာ ေျခလွမ္း တစ္ခ်က္ ေနာက္က်လို႕ ဘ၀ရဲ႕ခါးသီးမႈကို ခံစားရရင္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္နဲ႔ဘဲ အဲဒီ ခါးသီးမႈကို လက္ခံႏိုင္သူပါတဲ့။ သင္ဟာ ဘ၀ရဲ႕လြတ္လပ္မႈရဘို႕အတြက္ သင္တစ္ေယာက္တည္း ေနႏိုင္ဘို႕ကို ၾကိဳးစားတတ္ေပမယ့္ အထီးက်န္ဆန္တဲ့ လူမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ သင္ဟာ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ဘ၀ကို လိုလားျပီး သင့္ကို ေပးလာတဲ့ ကံၾကမၼာကိုလဲ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႕ လက္ခံတတ္သူပါ။ မိမိရဲ႕ လက္ရွိဘ၀ကိုလည္း သေဘာက်ႏွစ္သက္ေနတတ္ပါတယ္တဲ့။



၇. ၇ပံုေလးကို ေရြးခ်ယ္သူမ်ားကေတာ့ အေကာင္းျမင္ ၀ါဒီသမားမ်ား၊ အေပ်ာ္အပါးကို ခံုမင္သူမ်ား၊ ပြင့္လင္းတက္ၾကြသူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ သင္ကေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ၾကံဳသလို ေနရတာကို ႏွစ္သက္သူအမ်ိဳးအစားထဲမွာ ပါ၀င္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဘ၀ဟာ တစ္ခါဘဲ ရွိလို႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနရမယ္လို႕ သတ္မွတ္တတ္သူပီပီ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူပါ။ သိခ်င္စိတ္ပ်င္းျပသူမ်ား ျဖစ္လို႕ အသစ္ဆိုတာနဲ႕ စမ္းသပ္ လုပ္ကိုင္ခ်င္ေတာ့တာပါဘဲ။ ပ်င္းစရာေကာင္းတဲ႕ အလုပ္ကိုေတာ့ အမုန္းဆံုးပါတဲ့။ ဒါေၾကာင့္မို႕ သင္ဟာ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိရွိသမွ် အေတြ႕အၾကံဳမွန္သမွ်ကို စမ္းသပ္ၾကည့္ျပီး အဲဒီလို လုပ္ရတာကိုလည္း ႏွစ္သက္ခုန္မင္ေနတတ္ပါတယ္တဲ့။



၈. ၈ပံုေလးကို ေရြးခ်ယ္သူမ်ားကေတာ့ ခံစားခ်က္ျပင္းထန္ေသာ၊ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ေသာ၊ Romanticဆန္ေသာ သူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ သင္ကေတာ့ ခံစားခ်က္ျပင္းထန္ျပီး ခံစားလြယ္တတ္တဲ့ လူမ်ိဳးပါ။ သင္ကေတာ့ အရာအားလံုးကို ေသြးေအးေအး လက္ေတြ႕က်က် စဥ္းစား ဆံုးျဖတ္ရတာမ်ိဳးကို မႏွစ္သက္ဘဲ ကိုယ္ခံစားရတဲ့အတိုင္း ကိုယ့္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေစရာကို လုပ္ကိုင္တတ္သူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ သင္ဟာ အသက္ရွင္သန္ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ ေပ်ာက္မသြားဘို႕ကို အေလးထား စဥ္းစားတတ္သူျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ျပီးေတာ့ သင္ဟာ ခံစားခ်က္ကို ေဘးဖယ္ျပီး ဦးေႏွာက္ကို ဦးစားေပး စဥ္းစားတတ္တဲ့လူမ်ိဳးကို မႏွစ္သက္ပါဘူးတဲ့။



၉. ၉ပံုေလးကို ေရြးခ်ယ္သူမ်ားကေတာ့ ေသခ်ာ စဥ္းစားပိုင္ျဖတ္ႏိုင္ေသာ၊ ကိုယ့္ကိုကို ယံုၾကည္ပိုင္ႏိုင္မႈရွိေသာ၊ ယံုၾကည္စဖြယ္ေကာင္းေသာသူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ သင့္ရဲ႕ စိတ္ဆႏၵအားလံုးဟာ တန္ဖိုးရွိတဲ့ တစ္ခုခုကို အျမဲတမ္း တမ္းတေနတတ္ပါတယ္။ သင္ဟာ လူတကာက သိပ္စိတ္မ၀င္စားတဲ့ တစ္ေယာက္ထဲ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ကမၻာေလးမွာ ေနထိုင္ရတာကို ႏွစ္သက္တတ္ပါတယ္တဲ့။ ဒါ့အျပင္ သူမ်ားနဲ႕မတူ တမူထူးျခားတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး၊ အေတြးအေခးမ်ိဳးနဲ႕ ဘ၀ကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနသူလည္း ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ သင္ဟာ အေျပာင္းအလဲမ်ားတဲ့ ေခတ္ေရစီးေခ်ာင္းကို စိတ္မ၀င္စားဘဲ မူပိုင္ဟန္နဲ႕ေနထိုင္တတ္သူပါ။ ခ်စ္ရသူကိုလည္း ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္းဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆိုတာကို ၾကည့္ျပီး ေရြးခ်ယ္ေလ့ရွိပါတယ္တဲ့။

ဒီတခါ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကၽြန္မတို႕ ေဖာ္ျပေပးတဲ့ စိတ္ပညာဆိုင္ရာ ကစားနည္းေလးကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကစားရင္း အပန္းေျဖႏိုင္ၾကပါေစ။